'Hoe feliciteer je iemand met haar nieuwe levensjaar terwijl zij haar volgende hoogstwaarschijnlijk niet zal halen?'

Ze zit in haar stoel met achter haar grote ballonnen in de vorm van de cijfers '60'. Buiten in het tuintje van haar kamer hebben haar kleinkinderen feestmutsen en ballonnen met krijt op het straatje getekend, met daarbij 'Oma 60 jaar'. Ook haar stoel in de woonkamer is versierd. Heel haar kamer en omgeving ademt feest!

In mijn ritje naar het hospice zijn mijn gedachten bij haar. 'Hoe feliciteer je iemand met haar nieuwe levensjaar terwijl zij haar volgende hoogstwaarschijnlijk niet zal halen?' Het zijn toch wel de dingen die je niet uit een boekje leert. Moeilijke momenten waar je ineens voor staat. Ik bedenk dat een liedje zingen ook niet erg op z'n plaats is. 'Lang zal zij leven, lang zal zij leven' of: 'Zij leve lang, hoera, hoera!'

Als ik de deur van haar kamer opendoe, ben ik er nog steeds niet uit. Alles heb ik al bedacht, maar het enige wat ik voel is stilte. Stilte, omdat als je zelf kerngezond bent en vol in het leven staat, je dit soort dingen nu eenmaal niet KAN bedenken. Ik loop naar haar toe en pak haar handen. 'Gefeliciteerd met je verjaardag, Jenny. Hoe was deze dag voor je?'

Verrast door haar enthousiasme, zegt ze zonder aarzeling: 'Och meid, het was een heerlijke dag vol verrassingen! Ik heb echt genoten. En moeilijk is het allang niet meer. Dit is mijn vierde laatste verjaardag. De artsen zeiden vier jaar geleden al dat ik geen jaar meer te leven had, maar ik ben er nog steeds. En iedere nieuwe dag is voor mij een feest!'

Ze lacht en loopt stralend naar de koelkast om een gebakje met haar foto en een dikke 60 erop voor me te pakken. Terwijl ik smul van het taartje, vertelt ze haar indrukwekkende levensverhaal om vervolgens tevreden haar bed op te zoeken.

Ik ga mijn nachtdienst in met een prachtige boodschap van een stoer mens: 'Ongeacht hoe lang een leven duurt, het leven mag ieder moment gevierd worden. Wat er ook is gebeurd en wat er ook komen gaat'.

Vier het leven

pluk de dag

geniet

zolang je leven mag

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'