Hospiceverpleegkundige Esther over een bijzondere cliënt: ‘Je gaf me het lef om mijn verhalen te delen’

Wat werd je keihard getroffen door de pijn en de snelheid van je laatste levensfase. Pijn als snijdende messen. Tijd om te wennen aan het idee van het naderende einde kreeg je niet. Je kon niet slapen tijdens mijn nachtdiensten. De pijn hield je wakker. Naast medicijnen kon ik je pijn met massage nog een klein beetje verzachten. Tijdens het masseren raakten we aan de praat over onze passies.

Gevoel van verbondenheid

Jouw mooie beelden stonden verspreid door de kamer. Ze waren prachtig! Ik vertelde over mijn gedichten en verhalen. Door onze beleving van het creëren, voelden we ons meteen met elkaar verbonden. Je vertelde over de vele beelden die je had gemaakt. ‘Ze mogen allemaal bij het oud vuil als ik er niet meer ben’, zei je vastberaden. ‘Wat moeten ze ermee, mijn kinderen hebben er ieder een paar en verder houdt het op.’ Vol ongeloof keek ik je aan: ‘Neeee, wat zou dat zonde zijn!’

In je eigen eitje

Je vroeg naar mijn schrijfwerk en zei: ‘Wat ontzettend goed van je dat je dat doet’. Ik vertelde dat het mij daar niet om gaat. Het gesprek ging dieper en onze verbinding werd meteen weer zichtbaar. We deelden dat de uitkomst van wat je maakt niet belangrijk is. Het is de beleving, lekker in je ‘eigen eitje’ kruipen en je gedachten kunnen verzetten. Je gevoel en belevingen kunnen verwerken door het te vertalen naar een beeld, naar vormen, naar een gedicht of naar een verhaal.

Goede deal

Je nieuwsgierigheid naar mijn verhalen en gedichten was groot. Destijds liet ik naast mijn man of af en toe vrienden op Facebook niemand iets lezen. Je daagde mij uit om ze te laten lezen. ‘Oke’, zei ik, ik print alles uit zodat je het kan lezen en dan geef jij mij één van jouw beelden. Beter dan bij het grofvuil!’ Ze moest lachen en we maakten die belofte aan elkaar.

Lezen in de nacht

De volgende nacht werd je weer overvallen door de pijn en kon je de slaap niet vatten. Ik gaf je de medicatie en massage om vervolgens het mapje met mijn uitgeprinte verhalen te overhandigen. In plaats van proberen te gaan slapen zette je rigoureus je leesbril op. ‘Ik ben zo benieuwd, ik ga ze meteen lezen!’

Genoten

Ik liet je achter in je kamer om je even te ‘laten’ en ging verder met wat klusjes. In de gang hoorde ik je lachen maar ook zachtjes huilen. Later vertelde je hoe je had genoten. Ook zei je streng dat ik er wat mee moet gaan doen, het uitbrengen in een boekje of ze allemaal delen. ‘Ik word helemaal meegevoerd, ik ga nog even verder hoor!’, zei je lachend. Niet lang daarna trof ik je aan, slapend, met het mapje op schoot, je leesbril nog op je neus.

Ontspannen

Daarna was ik een paar dagen vrij. Eén nacht mocht ik je nog verzorgen. De pijn werd echter ondragelijk. Je verlangde je kinderen om je heen, die ik meteen belde. Ook liet ik de dienstdoende arts komen. De enige verlichting die nog mogelijk was, was om je te laten slapen. De nachtarts injecteerde de eerste dosis Dormicum waardoor je gelukkig snel een lager bewustzijn bereikte. Je lichaam ontspande.

Begin van een reis

Een paar uur later gaf ik de tweede dosis. Ik hield je hand vast en keek naar je ontspannen gezicht en dacht: ‘lekker in je eigen eitje’. Diep in jezelf, waar geen tijd is. Waar de omgeving is verdwenen, waar de prikkels van buiten niet meer waarneembaar zijn. Alleen nu niet meer in staat om te creëren. Geen knedende handen die mooie beelden vormen. Maar een begin van een reis, met een nieuwe bestemming.

Uniek cadeau

Dagen na haar overlijden kreeg ik een whatsapp van een collega: ‘Esther, er staat een beeldje op de kast in het kantoor, die heb je van mevrouw De Groot gekregen, haar zoon had opdracht gekregen om het aan jou te geven.’

Ze liet mij niet alleen een mooi beeldje na, maar ook lef om verhalen te delen. En inspiratie voor een gedicht: 

Creëren vanuit je ei

Tijdens onze nachtelijke gesprekken,

als je niet kon slapen,

deelden wij elkaars passie.

 

Een passie

om op reis te gaan,

naar de diepte in jezelf.

 

Diep in onszelf

‘in ons ei!’ lachten we samen,

verzonken in de stilte.

 

De stilte

waarin tijd niet bestaat,

waar de omgeving verdwijnt.

 

Verdwijnen

om onze bestemming te bereiken,

bij de bron van zuivere gedachten.

 

Gedachten

die inspireren,

om van daaruit te creëren.

 

Creëren,

de één met woorden,

de ander met gipssteen.

 

Gipssteen

knedend door je handen,

vormend tot een beeld.

 

Een beeld

als een spiegel,

van jouw gedachte.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-‘.