‘Heeft hij haar ook gevraagd of zij die zorg op zich kon en wilde nemen?’

Mantelzorgers

Ik ben ooit naar een bijeenkomst geweest over mantelzorgers. Buiten het feit dat je als hulpverlener zorg biedt aan je cliënt is de mantelzorger een belangrijke partij in de zorg.  De vrouwen die spraken over hun rol als mantelzorger hebben mij doen beseffen hoe belangrijk hun rol is. En als je het onderwerp mantelzorger bespreekt, merk je pas hoeveel mensen mantelzorger zijn. En dat niet iedereen zich een mantelzorger noemt. Zeker als het gaat om familie. 

Ook in mijn werk nu, bij Veilig Thuis, heb ik regelmatig gesprekken met mantelzorgers of bekijk ik of mantelzorgers niet overbelast worden met de zorg die zij hebben. Zo sprak ik ooit een man, hij was ernstig ziek en werd thuis verzorgd door zijn vrouw. Zij hadden ook samen kinderen, die al ouder waren en doordat de vader zo ziek was, kwam alles op de moeder terecht. Tot het een keer uit de hand liep. De vader was ten val gekomen waardoor de man moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Er waren zorgen over de situatie van de man. De zorgmelding kwam bij Veilig Thuis binnen en ik ging naar het ziekenhuis om met de man in gesprek te gaan. 

Onderweg nam ik in mijn hoofd de vragen door die ik de man zou gaan stellen. De man was op mij aan het wachten, want hij wilde zo snel mogelijk naar huis, hij had geen tijd om te wachten op alles. De man was er slecht aan toe, zijn ziekte gaf hem veel pijn. Ik vroeg hem of het hem ging lukken om met mij in gesprek te gaan. De man gaf aan dat hij juist met mij in gesprek wilde, hij wilde zijn verhaal doen. Ik sprak met hem af dat als het niet meer lukte hij dat aan zou geven. Dat zou de man doen. Het gesprek vond plaats terwijl er in de kamer een klein lampje brandde en met de gordijnen dicht. De man kon het daglicht niet meer verdragen. Uiteindelijk hebben we bijna twee uur gepraat. De man zei dat hij naar huis wilde om daar te sterven. Hij wilde bij zijn gezin zijn. Ik gaf aan dat ik dat begreep, maar stelde hem ook de vraag of dat haalbaar was voor zijn gezin. Konden zij die zorg aan of hadden zij daar hulp bij nodig? Heeft de man zijn wensen besproken met zijn vrouw en heeft hij haar ook gevraagd of zij die zorg op zich kon en wilde nemen? Het gesprek ging alle kanten uit. Er waren momenten dat de man moest huilen. Er waren momenten dat de man even moest gaan liggen, omdat hij te veel pijn had. Maar hij wilde doorgaan met het gesprek, hij wilde echt zijn verhaal kwijt.

Terwijl ik met de man in gesprek was waren mijn collega's met zijn vrouw en kinderen in gesprek. Op kantoor heb ik met mijn collega's alle verhalen naast elkaar gelegd. We bekeken of meneer op een veilige manier thuis kon verblijven, of het gezin het zag zitten om die zorg te bieden en of zij nog iets nodig hadden om de zorg goed uit te kunnen voeren. Toen dat allemaal helder was en er duidelijke afspraken waren gemaakt, kon de man weer naar huis. Naar huis om te sterven…