'Haar plaatje klopte natuurlijk niet'

Vreemde gedachten

Ik heb jaren met veel plezier in de zorg gewerkt. Maar soms heb je toch echt wel wat uit te leggen, zeker als mensen niet weten wat voor werk je doet. Zo werkte ik in een gezinsvervangend tehuis voor verstandelijk gehandicapte volwassenen. Ik was zelf begin 20 en heb daar veel geleerd in de jaren dat ik er werkte. Zo woonde daar een man waarvan je aan de buitenkant niet altijd zag dat hij een beperking had. Hij ging altijd graag mee boodschappen doen in het dorp, en samen liepen we dan hand in hand naar de winkels toe. Hij moest aan de hand lopen, omdat je hem anders kwijtraakte en hij kon zichzelf niet goed verstaanbaar maken. Op zich niets bijzonders aan het verhaal, totdat je een vriend hebt en mensen jou zien lopen aan de hand van een andere man. Leg dat dan maar eens uit. Als ik dan uit mijn werk kwam, zei ik altijd standaard tegen mijn vriend: "Ik heb weer met een andere man rondgewandeld, dan weet je dat alvast."

Jaren later, toen ik in de gezinsbegeleiding werkte, deed ik ook weleens begeleide bezoeken. Dat betekent dat je een ouder ondersteunt in zijn ouderrol, zodat die ouder zijn of haar kinderen kan zien. Dat kan bij kinderen die niet meer bij hun ouders wonen of bij ouders die uit elkaar zijn, en er soms zoveel gebeurt dat er alleen onder toezicht een bezoek van de kinderen aan een ouder kan worden gebracht. Zo begeleidde ik de bezoeken van twee jonge kinderen die op zondagmiddag naar hun vader gingen.

Op een dag vroeg de vader mij of ik een keer met hem en de kinderen mee wilde gaan naar een creatieve beurs. Hij wilde dit zo graag met zijn kinderen doen. Na overleg ben ik meegegaan. Het was een drukke beurs; ik was verbaasd dat er zoveel mensen waren die naar deze beurs gingen. Ik liep met de vader en zijn twee kinderen het gebouw binnen, en het was enorm druk. Mensen liepen in en uit door dezelfde hal, dé plek om je kinderen uit het oog te verliezen. Op het moment van naar binnenlopen, liepen de kinderen netjes bij hun vader aan de hand. Het jongste kind vond dit best een beetje spannend en greep ook mijn hand, waardoor het kind even tussen mij en de vader in liep.

Op dat moment zag ik ineens een moeder van de school van een van mijn kinderen. De moeder keek mij aan en riep vragend/verrast mijn naam en keek vervolgens vragend naar de man en de twee kinderen die naast mij liepen. Haar plaatje klopte natuurlijk niet. Wie was die vreemde man en die vreemde kinderen waar ik, op een zondag, mee op stap was?! Door haar blik besefte ik dat dat best een raar plaatje was voor haar. Uitleggen wat ik aan het doen was kon ik ook niet, dus ik zwaaide haar gedag en liep door de zaal, wetende dat ik met een verbaasde blik werd nagekeken.

's Avonds, toen ik thuis kwam, vertelde ik het verhaal aan mijn man. We hebben er samen om gelachen, omdat het natuurlijk ook best raar was wat die moeder van school zag. De volgende dag heb ik haar toch maar even aangesproken op het schoolplein om roddels te voorkomen.