‘Alles, maar dan ook alles zat onder…’

Soms heb je van die dagen... Het was een warme, drukke dag. Mijn agenda stond vol met afspraken dus ik reed met mijn auto van hot naar her. In de tijd dat ik nog als gezinsbegeleider werkte, reed ik van gezin naar gezin. Natuurlijk probeerde ik mijn route zorgvuldig in te plannen. Maar sommige gezinnen woonde gewoon wat afgelegen en dat was nooit goed in te plannen.   

Vaak is zo een moment dat je onderweg bent van het ene naar het andere gezin ook een schakelmomentje. Even je hoofd leegmaken zodat je met een frisse start weer kan beginnen in het volgende gezin. Bij dit gezin wist ik nooit welke kant het uitging, er was altijd wel iets gebeurd waar iets mee moest. Ik vroeg mij in gedachten af wat het dit keer zou zijn wat het gezin bezighield.  Ook vroeg ik mij af of mensen uit de buurt zouden weten wat ik bij het gezin kwam doen. Ik probeer altijd een beetje onzichtbaar en niet zo hulpverlenerig over te komen als ik bij een gezin aanbel. Dat mensen van buitenaf ook niet gelijk zien dat ik een hulpverlener ben, gewoon voor de privacy van het gezin. Maar bij dit gezin was dat wat moeilijker. Ik werd de eerste keer toen ik bij hen kwam ook echt wel even gekeurd door het gezin, want ik was ‘van buiten’. ‘Begreep ik ze dan wel?’, vroeg moeder zich hardop af. Ik gaf aan dat ik haar twijfel snapte en dat het goed was om elkaar eerst te leren kennen en dan haar vraag te beantwoorden. Gelukkig viel ik na een paar keer best mee, had ik best wel goede ideeën en was ik ook wel eerlijk, ook al paste dat niet altijd in hun straatje. Moeder was een open boek waardoor ik altijd goed kon inhaken op haar behoeftes en die van de kinderen. 

Omdat het gezin iets verder weg woonde, moest ik iets langer rijden. Mooi moment voor een broodje tussendoor en wat te drinken. Ik zocht in mijn tas naar een flesje Spa rood. Eindelijk had ik dat flesje gevonden, ergens diep in mijn tas. Ik was inmiddels al bijna bij het gezin, dus kon ik nog mooi even wat drinken voor ik naar binnen ging. Ik stopte voor een stoplicht en terwijl ik naar het stoplicht keek draaide ik het flesje open. Voor ik het wist, spoot het water alle kanten op! Ik had even niet bedacht dat al dat schudden in mijn tas, met de warmte erbij, zoveel kracht zou geven in dat flesje! Alles, maar dan ook alles zat onder…  Mijn auto, mijn haar, mijn gezicht, mijn T-shirt en mijn broek. En dan natuurlijk vooral op mijn bovenbenen, mijn bovenlichaam en mijn kruis... Ik heb maar niet opzij gekeken naar de auto naast mij, wat moet dat een maf gezicht zijn geweest!

Uiteraard ben je dan op zo een moment ook sneller dan gewenst aangekomen op het volgende adres. Ik stapte uit en probeerde alles nog een soort recht te trekken. Maar moeder had mij al gezien en kwam op mij aflopen en keek mij met grote ogen aan. Stond ik daar als een verzopen kat... ‘Zo’, zei moeder, ‘wat heb jij dan gedaan!?’ Zij bekeek mij van top tot teen. Ik zag dat ze moest lachen, maar ze wilde ook een soort van netjes blijven. Ik legde uit wat er gebeurd was en zei dat het waarschijnlijk niet echt mijn topdag was. We schoten samen in de lach en ik liep achter haar aan naar binnen toe. Ach, het was warm weer, het droogt vanzelf en gelukkig was het water en geen cola of iets soortgelijks. Ik voelde me echt zo een verstrooide hulpverlener net als in de film Flodder. Later heb ik er met een collega nog smakelijk om gelachen.

Wijze les voor een volgende keer!