'Opladen om weer een heel nieuw jaar vol enthousiasme en passie aan het werk te gaan'

Vakantiestress

Elk jaar opnieuw komt dat gevoel weer: vakantiestress.

Ik ben gek op vakantie en vind het heerlijk om er met mijn gezin tussenuit te gaan. Elk jaar weer verzinnen we waar we naartoe willen, het hele gezin gaat dan via internet op zoek naar mooie plekjes. En na lang speuren op het internet besluiten we waar we naartoe gaan. En daar leven we de rest van het jaar naartoe.

Maar voordat we een heerlijke vakantie kunnen boeken, moet er nog een proces plaatsvinden: de puzzel op het werk. We moeten puzzelen wie wanneer weg kan en of er genoeg mensen aan het werk zijn om de boel draaiende te houden. Ook moeten we rekening houden met mogelijke crisissen en of die dan te bemannen zijn.

Het moet ook matchen met mijn partner, want die moet dezelfde puzzel maken. En wat als het rooster niet rond komt? Dan zijn er mensen die graag zo vroeg mogelijk boeken en al precies weten wat ze willen, terwijl anderen juist laat boeken en pas last minute gaan nadenken over hun vakantiewensen. Dat maakt het afstemmen van de verschillende invullingen moeilijk. De “vroegboeker” wordt gedwongen te wachten en de “laatboeker” wordt gedwongen al heel vroeg te gaan nadenken over de vakantiewensen. Ook zijn er collega’s die buiten het seizoen gaan en altijd het gevoel hebben de zomerperiode te moeten doorbikkelen vanwege de krappe bezetting tijdens die periode. Kortom, genoeg ingrediënten voor discussies.

Als die discussie is gevoerd en iedereen uiteindelijk naar wens op vakantie kan gaan, volgt nog de werk inhoudelijke overdracht. Scholen ronden hun jaar af en dan worden nog acties uitgezet naar de mensen die wel doorgaan in de zomervakantie. In mijn vorige werk kwamen er dan altijd nog wat zorgen bij waar wij iets mee moesten. Ik zie nu ook bij Veilig Thuis dat er toch nog meldingen worden gedaan, omdat zes weken uit het zicht lang is en de zorgen toch te groot zijn. Zeker voor de kinderen waar de thuissituatie tijdens de schoolperiode al zorgelijk is, omdat school de kinderen dan in ieder geval nog vijf dagen per week ziet. Dat valt in zo’n lange vakantie helemaal weg. Dus nog even die piek voordat de zomervakantie echt begint.

Ik maak altijd een lijstje van de dingen die ik moet doen, zodat ik letterlijk kan afvinken en niets vergeet. Dan maar hopen dat het overal rustig blijft, want dan kan ik dat lijstje wel vergeten… En dan collega’s vinden die mijn achterwacht kunnen zijn. De afwezigheidsassistent aanzetten in je mail, ik vergeet elk jaar weer hoe dat moet, en dan je persoonlijke voicemail inspreken. Tijdens het inspreken vergeet ik spontaan welk nummer mensen moeten bellen tijdens mijn afwezigheid. Of ik zeg teveel uhhhh of twijfel spontaan vanaf wanneer ik weer bereikbaar ben. En als ik dan eindelijk mijn bericht goed heb ingesproken, komt er ergens een geluid vandaan wat ik niet op mijn bericht wil hebben staan. Dus weer een keer opnieuw. En dan loslaten. Vertrouwen hebben dat het goed gaat komen.

Soms als alles niet zo soepel loopt, heb ik in de laatste week voor mijn vakantie ook weleens spontaan spijt dat ik weer zo nodig een paar weken vrij moet. Ik vraag me dan even af of ik niet minder stress zou hebben als ik gewoon doorging met werken. Maar als ik dan eenmaal de straat uit rijd, laat ik alles los. Opladen om weer een heel nieuw jaar vol enthousiasme en passie aan het werk te gaan.