'Eens kom ik uit die bak kruipen om jullie de stuipen op het lijf te jagen'

Eric, een leeftijdsgenoot van 50 jaar, is bijna twee jaar geleden overleden in het hospice. Het was een levenslustige kerel, hij genoot tot op het laatst van vrienden, uitgaan, een biertje en van grappen en grollen uithalen. 

Als je je in de laatste fase van het leven bevindt, hoeft dit niet te zeggen dat je ineens een ander mens bent. Je blijft wie je bent, en je leeft zoals je dit gewend bent. Mensen die opgenomen worden in het hospice zijn ongeneeslijk ziek en hebben meestal minder dan drie maanden te leven. Het is echter niet altijd zo dan ze meteen 24/7 ziek in bed liggen. In de eerste tijd van hun verblijf is er nog veel mogelijk: een bezoekje aan familie, een dagje naar huis, een wandeling met vrijwilliger in de rolstoel om bijvoorbeeld even naar de markt te gaan. Eric ging graag nog even naar de kroeg. 

Zijn vrienden kwamen hem dan ophalen en brachten hem weer terug. Hij pepte zich dan helemaal op voor die avond. Voor die tijd en na die tijd kon hij alleen maar slapen, zo moe was hij. Maar hij had het er graag voor over! Hij was een grappenmaker. Als hij dan door zijn vrienden werd teruggebracht, en ik had nachtdienst, dan zei hij bij terugkomst in het hospice: "Ik ben weer thuis hoor, schat!", met daarna een keiharde lach.

’s Nachts had hij vaak een eetbui, dan kwam hij even wat snacken in de woonkamer of in de tuin als het lekker weer was. We hebben heel wat gesprekken gehad tijdens die momenten. Zo ook die keer dat we in de tuin zaten. We keken op een grote betonnen bak met daarop een kunstwerk. Het kunstwerk was gemaakt van fel blauwe, in elkaar gedraaide smalle ijzeren buizen. Je kon het mooi vinden of niet. Eric vond het vreselijk in ieder geval. 'Eens kom ik uit die bak kruipen om jullie de stuipen op het lijf te jagen' had hij gezegd. Na zijn overlijden denk ik nog weleens terug aan zijn hilarische buien. 

Het is nu twee jaar later, een paar dagen na kerst. Ik kijk nog even tv in de woonkamer voordat ik naar boven ga om de medicijnen uit te zetten voor de volgende dag. Buiten is het rumoerig door de storm die rond het gebouw loeit. Ik hoor de ballen van de buiten-kerstboom tegen elkaar ketsen. Ook de pui van het gebouw kraakt, terwijl de windvlagen ertegen aan slaan. Ineens komt er een keiharde windstoot en hoor ik een enorme klap buiten, vlak bij het raam waar ik zit. Ik schrik me kapot en ik durf bijna niet te kijken wat er gebeurd is. Ik kijk voorzichtig door de gordijnen naar buiten en weet niet wat ik zie!

Het metalen kunstwerk is van de betonnen bak geslagen en ligt in stukken op de grond. De buizen rollen over de stenen en diverse kerstballen erdoorheen. Het is een herrie van heb ik jou daar en ik ren snel naar de cliënten om te kijken of ze niet wakker zijn geschrokken. Als ik terugkom, ga ik buiten de schade opnemen. Hoe is het mogelijk dat de wind dat zware ding omver heeft gekregen? 

Ineens hoor ik een bekend schatergelach in mijn hoofd: "Ha, ha, ha! Ik zei toch dat ik kwam spoken. Ik ben weer thuis, schat! Ha, ha, ha!"

Geloof het of niet!

Ik kon alleen nog maar lachend in mijn hoofd terugroepen: "Rotzak!"

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'