Desiree over haar drielingzwangerschap – ‘Volgens mij ben ik zo zwanger als de pest’

Desiree had een cyste in haar schildklier waardoor er niet genoeg hormonen vrijkwamen. Het lukte haar niet om zwanger te worden. Desiree: ‘Wij zijn via IUI zwanger geworden. De cyste werd operatief verwijdert en daarna mocht ik beginnen met een hormoonkuur. Die sloeg vrij direct aan waardoor ik - net voordat ik de injectie mocht zetten voor de eisprong - al drie, bijna vier, volgroeide eitjes had. Toen was ik met mijn man een weekendje weg en ik zei tegen hem: “Volgens mij ben ik zo zwanger als de pest”. Het leek alsof ik een vlindertuin in mijn buik had. We moesten twee weken wachten op de test. En inderdaad, ik was zwanger. We hadden de allereerste echo. Ze zagen een kloppend hartje, en nog een, en toen zei ze: “Ik ga nog even verder kijken want ik denk dat ik nog iets zie”. Daaruit kwam de schrik naar voren dat het een drieling werd. Dan ben je wel even stil.’

Gesprekken

Vanaf dat moment volgden zware gesprekken met de gynaecoloog. Desiree: ‘Die blijdschap was maar voor korte duur. Ze zeiden dat het een zware zwangerschap ging worden. Ze konden niet garanderen dat ze alle drie zouden overleven. Het menselijk lichaam is niet gemaakt om zoveel kinderen te krijgen. Ze zeiden dat het beter was om er een of twee weg te laten halen. Wij zeiden gelijk dat we dat niet gingen doen. Als Moeder Natuur ervoor kiest dat eentje het niet haalt, dan is dat zo. Dan hebben wij daar in ieder geval niet aan bijgedragen.’

Nadat Desiree en haar man die keuze hadden gemaakt, werden ze overgebracht naar een hoog-risico gynaecoloog. ‘Zij heeft ons superfijn begeleid. Ik denk mede door haar dat ik het zo lang heb volgehouden. Ik kon regelmatig op controle komen. Ze hield alles goed in de gaten. Als ik het niet meer aan kon, dan was alles geregeld dat ik opgenomen werd in het ziekenhuis.’

Zo lang mogelijk rekken

Vanaf de 20e week merkte Desiree dat ze bijna niks meer kon. ‘Bij 20 weken ben je eigenlijk al “afgewerkt”. Bij een gewone zwangerschap begin het dan pas. Je kan het niet met elkaar vergelijken. Tot mijn 21e week heb ik gewerkt en daarna lag ik alleen nog op de bank. Bij 31 weken heb ik mij laten opnemen. Ik kon echt niet meer en had last van harde buiken. Ze wilden dat ik genoeg bedrust nam, om de zwangerschap zo lang mogelijk te rekken.’

‘De planning was dat de kinderen op 7 juni gehaald werden. De keizersnede stond gepland bij 34 weken en 4 dagen. Ik zei al tegen mijn gynaecoloog dat ik dat never nooit ging volhouden. Waarop ze zei: “Dan mag het ook op 27 mei, dan heb ik avonddienst”. Toen was het 27 mei, ’s avonds om kwart voor negen. Mijn man was net naar huis. Ik had zo’n pijn in mijn lijf. Ik wilde de gynaecoloog nog spreken. Ze kwam kijken en toen bleek ik al twee centimeter ontsluiting te hebben.’

Desiree: ‘Per direct zijn ze gaan handelen. Ik moest zorgen dat mijn man weer terugkwam. En dan gaat het heel snel. Mensen gaan je kamer inpakken, je wordt uitgekleed, je krijgt opeens een katheder in zonder verdoving en binnen een half uur lig je op de operatiekamer. Mijn man kwam terug, die moest ook gelijk mee en zich omkleden. Om tien voor elf werd de eerste geboren.’

Snel herpakt

‘Op de kraamafdeling heb ik nog een klein akkefietje gehad met iemand. Die dacht dat ik een postnatale depressie had en ik werd naar de psycholoog gestuurd. Die zei dat ik dat echt niet had. Het was gewoon ontzettend veel geweest voor mijn lichaam en ik was gewoon op. Dat moest er gewoon even uit. Daarna heb ik mij vrij snel herpakt. Mijn doel was het om er voor mijn kinderen te zijn. Dat heb ik gedaan en dat doe ik nog steeds.’

De drieling mocht na drie weken naar huis. Daarna was het voor Desiree en haar man genieten. Boaz, Liv en Noah zijn nu 2,5 jaar oud en ze doen het hartstikke goed. Ondanks dat ze zeven weken te vroeg zijn geboren. Desiree: ‘Ze hebben er niks aan overgehouden. Ze groeien goed en zitten helemaal in de lijn van een normaal geboren kindje. Qua lengte, gewicht, er is niks te herleiden aan dat ze zeven weken te vroeg zijn geboren.’