Blogger Verena: 'Kortom, zoiets simpels als bellen blijkt voor mijn hersens heel intensief te zijn'

Bellen: een simpele bezigheid om in contact te zijn met de mensen om me heen.

Vlak na de aanrijding belde niemand mij, omdat men mij niet wilde lastigvallen. Wat heel meedenkend en lief is. Gezien ik vooral heel veel sliep en rustte, wilde men mij niet storen of per ongeluk wakker maken. Ik waardeer dat ontzettend, ondanks dat er een patroon is ontstaan dat communicatie via WhatsApp gaat. Dat is wel zo vrij en makkelijk aangezien je altijd kunt lezen en antwoorden wanneer het je uitkomt.

Tóch mis ik de normale gesprekken… Er gaan 20 berichten over en weer om iets duidelijk te maken, iets af te spreken of ‘bespreken’. Het contact via de app is in mijn beleving vrij oppervlakkig en kort. Terwijl je aan de telefoon er binnen 3 zinnen uit bent. Dus, tijd om het bellen weer te introduceren. 

Mén wat lastig! Dat kost me ontzettend veel energie. Om goed bij de les blijven, adequaat te antwoorden en nadien te hebben onthouden wat er gezegd is. Zo’n app kun je namelijk nog oneindig nalezen, een telefoongesprek niet. Zo betrapte ik mezelf erop dat ik nú nog niet weet of een vriendin parttime werkt bij haar nieuwe baan en dus ook door de week een dag vrij is of dat ze bij deze werkgever toch weer fulltime is gaan werken. En wat zei ze nou: vond die verhuizing nou per februari plaats óf eind februari? En zo kan ik nog 10 voorbeelden noemen.

Daarnaast het tijdstip dat er gebeld wordt... In mijn omgeving werken de meeste mensen overdag. Dus dan wordt er ’s avonds een belletje gepleegd… Aan het einde van mijn energiereservoir. Terwijl ik het zo gezellig vind, merk ik na zo’n telefoongesprek dat ik overprikkeld ben, in bed lig en urenlang nog geen slaap kan vatten door een druk hoofd. Het resultaat is een slechte nachtrust en vermoeid, met een mistig hoofd, opstaan. Ik weet nu dat het zo werkt, waardoor ik niet bel als ik de volgende dag moet werken of iets te doen heb. Spontaan bellen zit er dus helaas niet in. Om het niet te hebben over belletjes vanuit openbare gelegenheden of de auto, waarbij ik allerlei achtergrondgeluiden hoor: de koffiemachine, de hakken op straat, de omroep op het station. Na zo’n telefoongesprek ben ik bekaf…

Kortom, zoiets simpels als bellen blijkt voor mijn hersens heel intensief te zijn. Tóch wil ik doorzetten en onder het motto ‘trial and error’ doorgaan. Als je je blootstelt aan bepaalde prikkels, worden ze op een dag misschien wel eigen of vindt er gewenning plaats. Vooralsnog heb ik ontdekt dat:

1. Overdag bellen me beter afgaat dan in de avond

2. Dat de telefoon op de speaker zetten of met oortjes in me beter afgaat doordat je het geluid over beide oren verdeeld (ofzo)

3. Een tijd afbakenen. Gezien ik weinig bel zijn de telefoongesprekken overall van lange duur. Vaker een korter gesprek voeren lijkt een beter alternatief!