Blogger Liesje - 'Het was vaak moeilijk om de samenwerking te vinden met de hulpverleners die aan moeders kant aan het werk waren'

Een aantal jaar geleden begeleidde ik een gezin met veel problemen, een 'multi-problem gezin' zoals ze dat noemen. Er gebeurde veel, heel veel... Er zijn pittige gesprekken geweest over de slechte communicatie die ouders onderling hadden als de kinderen bij één van de ouders waren, over of het goed genoeg was om de kinderen thuis te laten wonen, over de zorgen om het gedrag van de kinderen en noem maar op... Ik begeleidde vader wanneer de kinderen bij hem waren. 

Ook als ervaren hulpverlener werd ik regelmatig flink uitgedaagd om een beweging te krijgen in een systeem die er al jaren was. Het was vaak moeilijk om de samenwerking te vinden met de hulpverleners die aan moeders kant aan het werk waren (vanuit een andere organisatie).  Daardoor stond de hulpverlening ook niet altijd met de neuzen in dezelfde richting op. Ik heb veel geleerd tijdens het werken in dit gezin…

Uiteindelijk, na overleg met vader, van hulp vanuit het vrijwilligkader terug naar hulp vanuit het gedwongen kader... Ook dit ging niet zonder slag of stoot. Vader kreeg door alle stress ook gezondheidsklachten wat de situatie niet beter maakte... Omdat ik in een ander gebied ging werken, maar ook om er weer even een fris en fruitige hulpverlener op te zetten (met mogelijk nieuwe inzichten), heb ik het gezin overgedragen aan een collega. Dit vond vader moeilijk, maar gelukkig was er een goede klik en kon mijn collega verder aan de slag met vader. Ik ben altijd wel op de achtergrond aanwezig gebleven. 

Een paar jaar later vroeg mijn collega of ik tijdens haar vakantie het gezin van haar kon overnemen, niet bereikbaar zijn, maar weer echt in het gezin aan de slag. Dat leek mij natuurlijk wel leuk om te zien hoe het nu was met vader en de kinderen! Maar ergens kon ik mij ook wel voorstellen dat ze misschien helemaal niet op mij zaten te wachten. Er was zoveel gebeurd in de tijd dat ik in het gezin werkte... 

Toen mijn collega op vakantie was, ging ik naar het gezin toe. Ik belde aan en was benieuwd hoe het met ze ging en hoe de kinderen er nu uit zouden zien. De deur zwaaide open door één van de kinderen en ze keek me met een grote glimlach aan. Ik reageerde met volle verbazing want wat was zij groot geworden zeg!  Ik liep door naar binnen en zag vader met een glimlach op de bank zitten. Hij vond het leuk om mij weer te zien en begon te vertellen over de dingen die waren gebeurd vanaf het moment dat ik bij hen weg ging. Even stilstaan bij alle momenten. Ondertussen liet hij mij enthousiast de veranderingen in het huis zien. Ook blikten we terug op de periode toen ik in het gezin werkte en of er dingen achteraf gezien misschien beter anders hadden gekund. Want dat is de vraag die ik mij regelmatig stel als in ik een gezin werk: heb ik goed gehandeld? Had ik dingen anders kunnen doen? of beter? Wat zouden deze kinderen mij later vertellen in wat zij gemist hebben? Of wat zij juist fijn vonden? Wat vader wel teruggaf was dat ik altijd alles met hem besprak wat betreft de stappen die we konden nemen en wat daar dan de gevolgen van konden zijn -positief of negatief- en dat ik altijd eerlijk was in mijn werk. Ook al was het niet altijd leuk wat ik te vertellen had, maar vader begreep mijn bewegingen wel en had er vertrouwen in. 

Het was fijn om weer even bij te kletsen en te zien hoe het nu gaat. Maar ook triest dat de zorgen die er toen al waren nog steeds bestonden en dat die nu vooral zijn vanwege de enorme wachtlijsten die er zijn in de zorg... Ik hoop maar dat er snel beweging in komt, zodat de kinderen de hulp krijgen die ze nodig hebben.... Sommige dingen kun je niet altijd oplossen en heb je te dealen met de situatie zoals die is. Maar ik probeer dan wel te kijken wat ik kan doen om leuke en gezellige momentjes te creëren zodat op dat moment even de zorgen wat minder zijn.