'Wat gemaakt heeft wie iemand nu is, zegt zoveel over de manier waarop iemand mag sterven'

DOOD OF LEVEN?

Er werd me gevraagd door iemand of de dood me intrigeert. Ik vroeg waarom ze dat dacht. Ze las wat verhalen/blogs van me. 'Je werkt in een hospice, dat doe je niet maar zo, Anne!' Ik dacht over haar vraag na: wat doet de dood met mij?

We kwamen aan de praat en het was zo een cadeautje, ons gesprek!

Religie, levensvragen, hoe we zijn opgevoed, wat dat met ons heeft gedaan, hoe we nu in het leven staan.

Veel herkenbaarheid van beide kanten wat opvoeding betreft, maar we zijn er zo verschillend mee om gegaan door alles wat we hebben meegemaakt, hoe we onszelf ontwikkeld hebben.

We kwamen erachter dat we dezelfde opvoeding genoten, de een wat strakker opgevoed dan de ander. De een meegenomen naar een wat strengere kerk dan de ander.

Op zondag mochten we geen geld uitgeven, er werden geen ijsjes gekocht. Gingen we geen dagjes uit, maar twee keer per dag naar de kerk. De een zondagsschool, de ander catechisatie.

We spraken over wat het met ons gedaan heeft, wat we geleerd hebben, wat ons pijn heeft gedaan, hoe staan we nu in het leven.

De een heeft echt afstand gedaan van de kerk, de ander gaat wanneer de behoefte er is en haalt er kracht uit, uit de woorden, of uit de muziek.

Hoe nemen we dit mee in ons werk? Draag je dat uit, waar je nu staat? Ik denk het wel.

Onbewust vaak. Ik weet nog goed dat ik een man verzorgde in zijn laatste levensfase en dat hij aan me vroeg of ik wel eens naar de kerk ging. IK beaamde dit en vroeg waarom hij dat dacht, hij antwoordde: 'Ik ga dood, Anne, en ik voel aan jou dat dit niet erg hoeft te zijn, jij hebt iets bij je, of over je, anders dan een ander.'

Wow, wat een compliment.

Om op de beginvraag terug te komen, de dood houdt me zeker wel bezig, maar het mooie aan het werken in een hospice is dat er ook gekeken wordt naar wat er nog kan, voordat de dood haar intrede doet, voordat iemand het leven loslaat.

Hoe mooi is het dat in de tijd ervoor, ik mag meelopen in een stukje van een leven, intiem en intensief, en dat in die tijd gekeken mag worden naar de mooie dingen van het leven. Dat men durft te vertellen wat het leven gebracht heeft, welke pijnen er zijn geweest, welke mooie, liefdevolle momenten er zijn geweest. Wat men heeft meegemaakt, gereisd heeft, van welke kleine en grote dingen iemand genoten heeft.

Wat gemaakt heeft wie iemand nu is, zegt zoveel over de manier waarop iemand mag sterven.

Hoe dankbaar ben ik dat ik soms iemand blij mag maken met wat lekkers te eten, met wat muziek opzetten, even bij iemand op de rand van het bed mogen zitten om te luisteren, een knuffel te mogen ontvangen, een hand vast te houden, samen te mogen huilen.

De dood? Daar denk ik vaak over na, ik ben niet bang voor de dood omdat ik echt denk dat er na dit aardse leven iets mooiers op me wacht. Mijn motto: Vier het leven om je heen!

Ik hoorde een refrein van een liedje, DAT raakte me:

Leef met volle teugen, durf te leven met de dag.

Glimlach elke morgen, er is iets moois dat op je wacht!