Woonbegeleider Anne - 'Je verdween heel stilletjes naar de overkant'

Ik voel waterlanders achter mijn ogen branden.

Ik voel een drukkend blok op mijn borst.

Ik voel iets ‘Unheimlichs’.

Ik voel dat ik mijn vinger er niet op kan leggen.

Een heel leven achter je. Schuchter, in je eigen schulp, onrustig, lief. Te lief. In de korte periode dat je bij ons in het hospice verblijft, blijkt dat je jezelf wegcijfert. Dat je niet zegt wat je vindt, wat je voelt, wat je wensen zijn, wat je blij maakt, waar je gelukkig van wordt. Of dit niet durft te zeggen.

Veel momenten heb ik bij je gezeten. Proberen vertrouwen te winnen. Proberen erachter te komen wie jij bent.  Als ik je vroeg of je wilde vertellen wie je vroeger was, wat je in je leven gedaan hebt, sluit je je ogen. Draai je je hoofd van me af. Een teken dat het voor nu genoeg is, je wilt niet praten. Of je durft het niet.

De vele momenten leveren een vertrouwd iets op. Kleine momenten van geluk, dat je spraakzaam bent. Dat je laat zien wie je bent, en wie je was. Maar niet te veel vragen, want dan sla je op slot, je kunt dan niet meer antwoorden. Of je durft het niet.

Heel even mag ik bij je binnenkomen, pak je mijn hand vast, gevoel van vertrouwen. Dat maakt iets bij me los. Dat je even jezelf durft te zijn. Heel even. Als je wat vertelt over vroeger en ik vraag of er foto’s zijn, is er paniek. Je ogen worden groot, je draait je hoofd van me weg en zegt: ‘Nee nee, herinneringen, lastig lastig, niet doen!’ Je gaat met je hoofd in je handen zitten, je kunt niet vertellen. Of je durft het niet.

Er waren momenten dat ik met je samen was en ik soms even bij je binnen mocht kijken, er even voor je mocht zijn, zo ontzettend kostbaar. Toen durfde je wel.

Onrustige momenten, waar ik je moeilijk kan helpen. Waar komt dat toch vandaan… Je bent heel meebewegend geweest in je leven. Lieve vrede bewarend, je vertelde me af en toe met heel weinig woorden heel veel. Ik sprak mijn zorgen uit bij je zoon en vertelde wat ik zag. Hij beaamde mijn woorden. Dat maakte dat ik je in mijn hart sloot. Pijn, verdriet, angst was overheersend bij klein geluk, en toch… dat kleine geluk staat in mijn hart gegrift.

Vanmorgen stond ik bij je, hield ik je hand vast. Je verdween heel stilletjes naar de overkant. Daar waar je jezelf mag zijn. Ik wens je heel veel rust in het hiernamaals en ik hoop echt van harte, dat waar je ook bent, je voor jezelf DURFT te kiezen.