'Want niet alleen voor je partner is er veel veranderd, ook voor jou'

Als een dierbare, in mijn geval mijn partner, een groot hartinfarct heeft gehad, verandert het leven voor beiden drastisch. Ik schrijf dit artikel vanuit mijn eigen ervaring, en laat één ding duidelijk zijn: hij zal altijd mijn nummer 1 zijn, want hij is en blijft de patiënt. Maar er is meer dan alleen de patiënt... Dat is iets wat je samen moet verwerken, het samen een plekje moet geven, maar ook apart van elkaar. Een plekje geven is zo belangrijk zowel samen als alleen, maar ook begrip van de mensen om je heen is fijn.

Communiceren is belangrijk.

Praat met elkaar. Ik zei het net al, maar het is zo ontzettend belangrijk om eventuele onderliggende frustraties te uiten. Dit geldt niet alleen naar je partner toe, maar ook voor jezelf. Want niet alleen voor je partner is er veel veranderd, ook voor jou. Daarom is het echt niet vreemd om te praten met iemand die begrijpt wat je doormaakt. Dit kan een therapeut zijn, of een lotgenoot. Gewoon omdat het fijn is om begrepen te worden. Ik ben van mening dat iemand je pas echt begrijpt als diegene een soortgelijke situatie heeft meegemaakt. Anders kun je nooit echt oordelen of begrijpen wat iemand doormaakt. Dus nee, als jij denkt dat het gek is dat je met iemand wil praten om begrip te vinden voor je verdriet of misschien je woede, dan is dat zeker niet gek.

Jij

Jij bent ook belangrijk, net als je partner. Neem de tijd voor jezelf en praat met mensen die je vertrouwt, mensen die niet meteen oordelen. Ook jij gaat door deze moeilijke periode. In mijn geval werd er serieus nooit aan mij gevraagd hoe het met mij ging. En misschien hoeft dat ook niet per se, maar toch had ik het heel fijn gevonden als iemand dat wel had gedaan. De postbode, ik ken die man verder niet, maakte een opmerking dat ik er slecht uitzag. Nu is dat natuurlijk geen fijne opmerking, maar hij merkte het wel op terwijl hij een stapel brieven van het ziekenhuis in de brievenbus gooide. Soms zijn het juist die kleine dingen die het verschil kunnen maken. Een simpele vraag als 'Hoe is het nu met jou?' kan al zoveel betekenen. Ik heb mezelf altijd op de tweede plaats gezet, omdat hij altijd op de eerste plaats moest komen, zelfs in het ziekenhuis. Maar ze hadden wel het respect kunnen tonen om, zoals beloofd, een gesprek met ons in te plannen over wat er nu is gebeurd, wat de oorzaak is en hoe het nu verder moet. Maar nee, wij moesten het maar uitzoeken. Ik heb niet eens een keer een cardioloog gezien of gesproken. Mijn man twee keer, maar als je ziek en moe bent, onthoud je dingen niet. Hoe onbegrijpelijk is het dan dat ze niet eens de moeite nemen om een gesprekje in te plannen. Er is nooit een diagnose geweest, nou ja, die was er wel, maar die kwam per post... Hoe belachelijk. Ik zal ook nooit vergeten dat die medewerker in het ziekenhuis letterlijk tegen mij zei: 'Als hij naar de afgrond zakt, moet hij naar de IC.' Hallo, je hebt het wel over de man waar ik zielsveel van hou. Dat je recht door zee bent is prima, maar doe het wel met respect voor de mensen.

En natuurlijk vind ik het soms lastig als we niet even gezellig samen de stad in kunnen omdat hij te moe is of om een andere reden... Maar er zijn ergere dingen, zoals wanneer hij er niet meer zou zijn. Het is belangrijk hoe je ermee omgaat. Ook jij als partner moet je aanpassen aan een andere, vaak gezondere levensstijl. Je zult wat meer moeten zorgen, maar zolang je blijft communiceren, komt het altijd goed.

Schrijven

Wat wellicht ook kan helpen, is dingen opschrijven. Pak een boekje en schrijf op hoe je je voelt, schrijf het van je af. Maak een blog aan en wie weet vind je mensen die in hetzelfde schuitje zitten als jij. Maak je hoofd lekker leeg door dingen op te schrijven. Zoals ik net al zei: zoek naar lotgenoten, zij weten tenslotte precies wat je doormaakt. Vaak worden bepaalde handelingen na een paar keer vanzelfsprekend en is het in het begin even lastig. Wij moeten, net als vele hartpatiënten, natriumarm eten, wat betekent dat we geen zout toevoegen. En ja, dat is in het begin lastig, daar moet je moeite voor doen. Ja, dat betekent in het begin allerlei etiketten lezen, maar na verloop van tijd weet je precies wat wel en niet mag. Een kleine moeite en een groot plezier voor de patiënt. Daarnaast word je ook creatief van het amper gebruiken van zout. Elk voordeel heeft zijn nadeel, en dat is ook gewoon zo. Ik mis het zout zeker niet; hij af en toe wel, maar door creatief gebruik te maken van kruiden die wel mogen, hebben we altijd een smakelijke en gezonde maaltijd op tafel. Een vochtbeperking is in het begin (voor de partner) lastig; hoeveel is dit kopje, hoeveel is dit glas, etc. Maar ook na enkele dagen weet je precies hoe en wat. Bedenk dat voor de patiënt 1,5 liter al veel is; ik zou dat niet redden op een dag. Ik heb het geluk dat mijn partner altijd weinig drinkt, dus hij redt het met gemak. Dat scheelt weer. Maar het is voor beide partijen lastig om een ander leven te leiden. Dat vond ik vooral eng; ik had totaal geen informatie van het ziekenhuis gekregen, er werd amper gesproken, etc. Maar ook die angst krijgt na verloop van tijd een plekje. En ja, ik ben soms nog bang, omdat ik echt goed kan zien als het niet goed gaat. Hij merkt dat zelf ook, dus het is des ter frustrerender dat het ziekenhuis dat niet opmerkt. Dat is kwalijk. Nu weet ik ondertussen zelf ook wel het een en ander, maar het is natuurlijk nooit slim om je eigen dokter te spelen. Al moet je soms wel, want soms nemen doktoren, die er echt voor hebben gestudeerd, redelijk vreemde beslissingen. Blijf ook altijd met hen praten, zeg wat je dwars zit. Bij ons veranderde er weinig, maar krop niets op, want dat schiet niets op

Mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor, dan mag je me altijd een berichtje sturen via Instagram. Vergeet nooit aan jezelf te denken, want jij bent ook belangrijk. Als jij uitvalt, bijvoorbeeld door een burn-out of iets anders, wordt het voor je partner ook allemaal lastiger. Ik heb het geluk dat ik alles met mijn man kan bespreken, echt alles. Dat geeft rust en begrip van beide kanten. Na zijn infarct ben ik zo intens van hem gaan houden dat het soms gewoon pijn doet. Niet tot aan de dood, maar ook na de dood zal ik altijd intens van je blijven houden.