'Vol goede moed vooruit, naar zo goed als het kan weer de beste versie van hem!'

Update

Even een kleine update nadat we de laatste keer bij de hartfalen-verpleegkundige zijn geweest. Daar is na overleg met de hartfalen-cardioloog besloten met twee nieuwe medicijnen te beginnen. Nou ja nieuw, de ene is een bekende waar hij in februari mee moest stoppen. Dit was een bètablokker. We hebben werkelijk waar nooit begrepen waarom we daarmee moesten stoppen. Ze verlagen namelijk de bloeddruk, vertragen de hartslag en verminderen de zuurstofbehoefte van het hart. Hierdoor verbetert de pompkracht van het hart. Klachten verminderen dus door een bètablokker. En het doel van een bètablokker is dat je hart minder hard hoeft te werken. Dat is dus in de situatie van mijn man alleen maar goed, dus waarom de cardioloog die eraf gehaald heeft in februari? Joost mag het weten. Want wij weten het niet, en ja natuurlijk heb ik navraag gedaan, maar wederom geen antwoord en je mag verwachten dat een cardioloog weet wat hij doet. Het is gelukkig weer dezelfde bètablokker als in het begin waarvan we weten dat hij amper klachten geeft. Gelukkig niet een nieuwe, zoals enkele weken terug. Ook daar heb ik nooit begrepen waarom ze een nieuwe kozen en niet gewoon dezelfde waarvan men weet dat er geen vuiltje aan de lucht is. 

Het ander medicijn is een plastablet, dit is wel een nieuwe. In het begin na zijn infarct had hij twee plastabletten, maar tijdens zijn tweede opname zijn ze vanuit het ziekenhuis ermee gestopt. Dat ze dan aan ons vragen waarom ze er mee gestopt zijn, tja lees het dossier, het is vanuit jullie gebeurd. Niet door ons. Hij was er wel blij mee, dat wel, maar dat was meer omdat het plastablet heel erg een droge mond veroorzaakte. Een droge mond en maar 1,5 liter vocht per dag mogen is niet heel fijn. Maar nu dus een nieuw plastablet op zeer lage basis, een halve per dag. Meestal starten ze niet tegelijk met meerdere medicijnen. Mocht je dan last van bijwerkingen krijgen, weet je eigenlijk nooit welk medicijn die veroorzaakt. Maar bij ons gebeurde het dus wel het kan gewoon. Ik hoop dat het is omdat hij de eerste al eens had gehad! Daar gaan we maar vanuit! Positief!

Maar het gaat eigenlijk best wel goed met hem, ik herken mijn man weer meer en meer. Hij is weer lekker met dingen bezig en heeft weer energie. De dagelijkse stappen zijn ook weer meer. Scheelt natuurlijk als je bijna 8 liter vocht kwijt bent. En sinds de laatste controle twee cm buikomvang! (We meten het netjes elke dag.) Wel komt hij, zo nu en dan aan, niet veel 0,2 cm of 0,3 soms 0,5 cm, terwijl hij totaal geen snoepkont is. Dat ben ik van ons twee! En voor ons twee. Dus ik heb vandaag even contact gehad met het ziekenhuis of die plastablet naar een hele mag en dat mag. We moeten wel zijn bloeddruk in de gaten houden, maar dat doe ik sowieso. Ik hoop dat het gewicht hiermee stabiel blijft en hij zich elke dag een beetje beter mag gaan voelen. Want terug naar hoe het enkele weken geleden was, is echt geen doen. Op randje opname en een klasse verder in de ´hartfalenschijf'. Dat wens je echt niemand toe.

We kregen ook een uitnodiging voor een ECG en bloedprikken in het Erasmus. Hiervan zou 1,5 jaar geleden al sprake zijn. Het Erasmus-ziekenhuis is net wat verder in de hartzorg dan het ziekenhuis waar hij nu zit, dus mocht hij in de toekomst eventueel een nieuwe klep moeten, dan zouden ze vast van de situatie afweten. Het verbaast je vast en zeker niet dat het toen niet gebeurd is, nu wel. Dus ik ben benieuwd, ik hoop alleen niet dat ze daar aan medicijnen gaan kloten, dat gaat nu op zich prima. Maar zoals ik begreep gaan ze kijken hoe ze hem verder nog kunnen optimaliseren. Heel fijn! Je bent bijna 1,5 jaar verder, maar dan kan je eindelijk gaan revalideren!

Vol goede moed vooruit, naar zo goed als het kan weer de beste versie van hem! Echt nooit de oude wordt hij natuurlijk niet meer, logisch met een pompkracht van nog maar 24%, maar we kunnen er wel voor zorgen dat hij de best mogelijke versie van zichzelf kan zijn. God, wat ben ik dankbaar dat hij nooit in een hoekje is gaan zitten kniezen, extreem bang was of wat dan ook. Alleen de dag van zijn infarct dacht hij dat hij nooit meer alleen een boodschapje kon doen, maar dit was een dag later al over. Gelukkig maar, hij heeft altijd positief de toekomst in gekeken en zelfs na hoe alles is gegaan is hij dat nog! Heel fijn! Ik heb wel zitten kniezen, bang zitten wezen, ik deed dat voor ons twee denk ik! Na drie weken mogen we weer terug naar het ziekenhuis, ik ben onwijs benieuwd. Fingers crossed!