Van de botkoppenzuster tot de pennenjatter: Claudia over ‘bijzondere’ OK-collega’s

Al eerder vertelde ik dat er een soort vete is tussen de ‘snijdende kant’ en de ‘anesthesiologische kant’, die de scheiding de bloed-hersenbarrière wordt genoemd. Dit hoorde ik een anesthesist laatst aan één van de orthopeden vragen: ‘Wat is de overeenkomst tussen een orthopeed en een zaadcel…? Eén op de 200 duizend wordt mens.’ Je begrijpt vast dat er een komische ondertoon in schuilt, maar voel je ook de dubbele bodem?

De verhaspelaars

Wat ik persoonlijk het grappigst vind zijn de mannelijke collega’s die steevast allerlei termen verhaspelen. Dat ze nog normaal kunnen praten is werkelijk een kunst, want ze doen dit zo vaak en zo flitsend snel dat het een tweede natuur is geworden.

Dagdictator

Toen een collega zich moest ziekmelden en nog niet zeker wist of die jeukende rode plekken nu waterpokken of gordelroos waren, ontstonden er binnen een paar seconden twee volledig nieuwe ziektebeelden op onze afdeling: waterroos en gordelpokken. Een Vlaamse Gaai wordt een Gaamse Vlaai (ik kan de vogel ondertussen niet meer noemen zoals hij echt heet, daar moet ik werkelijk twee keer over denken) en de dagcoördinator wordt de dagdictator.

Botkoppenzuster

Laatst, toen ik – wel eens een keer – bij de orthopedie stond, vroeg de orthopeed zich hardop af of wij meedoen aan het verzamelen van heupkoppen als donormateriaal (natuurlijk in overeenstemming met de patiënt die een prothese krijgt en zijn eigen heupkop daarom kan missen!) Een ‘oudgediende’ collega vertelde dat we vroeger iemand hadden die regelde dat de afgezaagde heupkoppen naar de donorbank gingen. ‘De botkoppenzuster’ werd er door één van de verhaspelaars direct geroepen.

Geitenvrouwtje

Wat betreft de gekke gebruiken in de koffiekamer: een collega - die inmiddels al tijden met pensioen is - verzamelde altijd en van iedereen (gewenst of ongewenst) alle schillen van fruit en restjes groenvoer of leftovers van de lunch. Voordat je het wist werd het voor je neus weggegraaid en in haar fameuze/beruchte zakje gestopt. Dat zakje liet ze open en bloot in de koffiekamer staan en ze moedigde iedereen aan om het aan te vullen. Ze zei dat het voor haar geit was, maar er gingen ook geruchten dat ze er zelf van at…

Afval mee naar huis

Uiteindelijk bleek ze haar tijd ver vooruit - wat betreft het verzamelen en mee naar huis nemen dan. Toen ons zusterziekenhuis belaagd werd door fruitvliegjes en maanden volledig ontregeld was EISTE men dat je van die locatie al het fruitafval mee terug naar huis nam. In afgesloten zakjes weliswaar, maar toch. Wat zou ons geitevrouwtje daar blij mee zijn geweest!

Pennenjatters

Leen nooit je pen uit aan een dokter. Dat leer je als leerling al heel snel. Je bent hem onherroepelijk kwijt en kunt vervolgens zelf weer naar het magazijn sjouwen om een nieuwe te halen. Trouwens, niet alleen dokters maken zich daar schuldig aan. Er zijn ook een paar beruchte collega’s. Pennen eindigen in de borstzak van het OK-pak onder een steriele jas, in de kleedkamer of gaan in een witte jas mee van de afdeling af.

Claudicatio intermittens

En ik zelf dan? Wat voor excentrieke gebruiken kan je bij mij herkennen? Waarschijnlijk kan je dat het beste aan mijn collega’s vragen, maar ik beschik gelukkig ook over een aardige dosis zelfreflectie:

• Ik doe de hele lunchpauze over het besmeren van mijn crackers met hummus, kipfilet, sla, tomaatjes en radijs. Daarnaast komen er allerlei gezonde tussendoortjes uit datzelfde speciale lunchtrommeltje. Een nieuwe collega moest zich eens bij mij melden omdat ik (als praktijkopleider zijnde) een digitaal probleem met haar kon oplossen en ze vroeg aan collega’s wie Claudia was… Ze kreeg allerlei beschrijvingen, maar voor haar zelf viel het kwartje pas bij ‘Oh die vrouw met dat fruitbakje!’  
• Eén collega gaf me de bijnaam Claudicatio Intermittens (het ziektebeeld etalagebenen), naar eigen zeggen omdat het begin van mijn naam daarin zit, maar een andere collega wist op te merken: ‘Of omdat je zo vaak ziek bent…’ Jep, helaas. That’s me… Ik heb veel en vaak heftige hoofdpijn, geregeld zo erg dat ik er niet mee functioneer en ik hoest/nies veel, vaak en gek (cadeautje van mijn astma en veelvuldige bronchitis). Iedereen die wil ruilen met mijn lijf is welkom…  
• Ik ben een ortho-vermijder… Dat weten jullie inmiddels ;-) En naast mijn werk op de operatiekamer zelf, ben ik graag dingen aan het regelen. Voor leerlingen, als dagcoördinator, voor scholingen en open dagen bijvoorbeeld. Daar gaat heel wat tijd in zitten en het meeste gebeurt achter de computer, dus als het even kan glip ik van de OK af om die neventaken uit te voeren. Niet iedereen snapt dat. Maar ik denk zelf: de meeste collega’s staan heel graag ‘op de kamer’ dus het is een win/win situatie? Of niet?