Operatieassistent Claudia: 'Ook als je niet uit bed wordt gebeld, ben je de volgende dag een soort wandelende zombie met een jetlag'

Een vooruitziende blik, die wil iedereen op de OK hebben! Toch is het niet altijd fijn om veel informatie te hebben. Ik neem je mee in de wereld van afwegingen en dilemma’s.

Epiduraal

Als de anesthesioloog en anesthesiemedewerker worden weggeroepen om een epiduraal te zetten, kijken wij (operatieassistenten onderling) elkaar altijd peilend aan. ‘Oh oh', denk ik op zo’n moment meestal. Als een vrouw tijdens haar bevalling een epiduraal (effectieve langdurige pijnstilling via een ruggenprik) nodig heeft, is ze in onze ogen een potentiële kandidaat voor een keizersnede. Niet dat het risico op een sectio statistisch hoger is na een epiduraal, maar onze ervaring is wel dat dames met een epiduraal vaak naar de OK komen.

Volledig gekleurd

Toegegeven: die inschatting is volledig gekleurd door het feit dat we de dames die op de verloskamer bevallen niet zien (op OK), dus onze versie van de werkelijkheid hoeft niet per se op waarheid te berusten. Ik heb ooit een collega horen vertellen dat hij het volledig belachelijk en onveilig vond dat er in Nederland vrouwen thuis mogen bevallen. 'Het gaat zo vaak mis!', beëindigde hij zijn betoog.

Rampspoed

Een andere collega hielp hem eraan herinneren dat wij op OK alleen de gevallen zien waarbij het misgaat. Dames die voor een (spoed)keizersnede komen, heftige nabloedingen hebben na de bevalling, uitgescheurde onderlichamen… Dat is het beeld van OK-medewerkers rondom een bevalling. Van al die keren dat de geboorte ‘gewoon’ op de verloskamer (of thuis) en zonder complicaties lukt, zien wij niks terug. Daardoor is ons beeld dus één en al ‘rampspoed’. Het is een wonder dat zoveel van mijn collega’s überhaupt moeder zijn geworden, na alles wat je in de loop der jaren voorbij ziet komen.

Laat op de avond

Maar goed, terug naar de epiduraal. Als er later op de avond een epiduraal wordt gezet, vrezen wij al voor onze nachtrust (NB: we hebben late dienst met daar bereikbaarheid voor de nacht achteraan). Sommige collega’s vinden het prettig om – voordat we naar huis vertrekken – even met de verloskamer te bellen over hoe het ervoor staat, want er is ongeveer niets vervelender dan nét thuis zijn/nét slapen en weer terug moeten komen voor een sectio.

Hoe staat het ervoor?

Tja, en dan… Dan vertellen ze op de verloskamer dat het niet vanzelf gaat, dat het moeizaam gaat, dat ze ook nog niet weten hoe het gaat verlopen. 'Groot risico op operatief ingrijpen.' Wat doe je dan, hè? Zolang de gynaecoloog geen beslissing heeft genomen, weet je eigenlijk niks. Een tijdje terug kregen we te horen dat ze om twaalf uur de knoop zouden doorhakken. Als er dán nog geen vorderende ontsluiting was, zou de patiënt voor de OK komen.

Dilemma

Op dat moment zit je dus met een dilemma:

Optie A) Je rijdt naar huis met een grote kans om binnen een half uur weer teruggeroepen te worden…

Optie B) Je wacht in de koffiekamer op het sein 'veilig' en gaat een half uur later naar huis, met het risico dat je dan korter slaapt.

Zo’n sein geldt natuurlijk tijdelijk. De kans dat je om twee uur ’s nachts uit je bed wordt gebeld omdat het alsnog spaak loopt met diezelfde bevalling – of die van iemand anders – is nog steeds aanwezig.

Niet weten is beter

Ignorance is bliss, zeggen ze in het Engels. Daar ben ik het wel mee eens. Als je niet weet wat je boven het hoofd hangt, slaap je veel rustiger (ik in elk geval wel). Met zo’n ‘dreigende keizersnede’ heb ik geregeld de neiging om elk uur of elke paar uur wakker te worden en op mijn telefoon te kijken of ik geen oproep heb gemist. Met andere woorden: ook als je niet uit bed wordt gebeld, ben je de volgende dag een soort wandelende zombie met een jetlag.

De keuze is voor mij dus gemakkelijk. Ik bel niet (meer) naar de verloskamer en zie wel of ze me nodig hebben. Resultaten uit het verleden, bieden dit inzicht voor de toekomst.