Operatieassistent Claudia - 'Het reizen met een beperking is al uitdagend genoeg, zonder dat financiële nadeel'

Wist je dat…

Op vakantie gaan als je rolstoelgebonden bent heel wat voeten in de aarde heeft?

• We moeten altijd van te voren een ‘essentie’ aanvragen voor een rolstoelgeschikte accommodatie. Dat wil zeggen dat we bij de reisaanbieder een uitgebreid formulier moeten invullen met allerlei informatie over de noodzakelijke hulpmiddelen en gewenste aanpassingen. Als de accommodatie dat niet kan leveren gaat de reis niet door (en hoeven we de reissom niet te voldoen, zonder essentie kan je er niet meer onderuit). Een soort ontbindingsclausule dus. 
• Er om bovenstaande reden vaak dáágen overheen gaan voor je definitief weet of de vakantie door kan gaan. Last minute boeken is er dus niet bij en als je pech hebt ben je drie keer aan het uitzoeken en boeken, is de prijs tussentijds flink gestegen OF gaat je vakantie helemaal niet door. In 2020 kregen we niks meer geregeld door de combinatie van corona en rolstoel.
• Je voor zo’n essentie in principe altijd moet bellen met de reisorganisatie. Dit jaar is het ons online gelukt - nadat we het na twee uur in de wacht staan opgaven om het telefonisch te regelen -  maar dat gaf bij mij eerlijk gezegd wel stress (stel je voor dat de boel niet rolstoelgeschikt blijkt te zijn, zijn we dan ons geld kwijt…?) Dankzij corona kon het kennelijk ineens wel digitaal. We boekten eerst en vulden achteraf het formulier in, waarna het keurig netjes werd opgepakt en alles voor elkaar kwam. Maar in de regel hangen we verplicht minstens een uur aan de telefoon, terwijl ieder ander in een paar muisklikken kan boeken
• Je op de luchthavens altijd weer moet afwachten of de aisle chair (zo’n smal stoeltje waarmee je als rolstoelgebruiker door het krappe gangpad van het vliegtuig past) op tijd arriveert. En niet alleen in ‘bananenrepublieken’ hoor! Ook op Schiphol hebben wij de vlucht wel eens een half uur vertraagd omdat er niemand kwam opdagen met zo’n hulpmiddel voor het instappen. Ook dit moet je ter plekke regelen, aanvragen en dan hopen dat het goed komt.

Een boel gezoek en geregel dus, voordat je weg kan.

We nemen het voor lief

Kennelijk is dat allemaal inherent aan willen reizen, je kunt het ook niet doen… Dus we nemen het voor lief, want wij willen naar de zon en wij willen ‘de wereld zien’. We grappen altijd dat wij het meeste rendement uit onze vlucht halen, want we stappen als eersten in en mogen er als laatsten uit. Super komisch om te zien hoe iedereen omhoog springt zodra het vliegtuig stilstaat. Wij blijven geduldig lezen en een beetje rondkijken… Die verbaasde blikken als de processie uitstappers langs ons loopt. 'Zouden ze niet weten dat we er zijn?'

Stress

Vroeger begon voor mij de vakantie zodra ik de voordeur achter me dichttrok. Tegenwoordig ontspannen we allebei pas als de eigen rolstoel onbeschadigd en wel is afgeleverd. De ene keer krijg je hem al terug in de slurf naast het vliegtuig, een andere keer moet je tot de bagageband in spanning wachten. Want WAT als ze dat essentiële hulpmiddel per ongeluk in een ander vliegtuig hebben gestopt, of WAT als er beschadigingen zijn opgelopen tijdens een turbulente vlucht? Ik probeer er niet aan te denken, want het zou rampzalig zijn. Mijn vriend heeft een uitgesproken kapotte rug, waardoor hij leeft met veel pijn. Zomaar even een leenrolstoel gaat écht écht écht niet werken.

Transfer ellende

Maar dan dé onrechtvaardigheid. De reden waarom ik dit allemaal met jullie deel. Als je een pakketreis koopt (vlucht, hotel etc.) zit daar eigenlijk altijd een transfer bij de prijs in. Van het vliegveld naar je verblijf en vise versa. Nou, als je rolstoelgebruiker bent kan je dat vergeten!

Ze zeggen vooraf altijd dat het niet mogelijk is om gebruik te maken van de gewone transfer. Meestal klopt dat, want vaak staat er een touringcar voor de deur en onnozel genoeg kunnen rolstoelgebruikers daar bijna nooit in (waarom niet anno 2021 vraag je je af. Tja, geen idee. Laat me vooral niet beginnen over toegankelijkheid van het openbaar vervoer of andere openbare gelegenheden, dan wordt dit een blog van boekformaat). Regelmatig hebben we ook gezien dat er minivans geregeld zijn en mijn vriend kan daar prima zonder hulp in komen. Toch mogen we - ja je leest het goed - daar geen gebruik van maken. Veel te gevaarlijk, stel je voor dat er iemand aansprakelijk is voor valpartijen of wat dan ook.

Aangepast vervoer

Het alternatief is ‘aangepast vervoer’ een rolstoeltaxi of iets dergelijks. Wij worden daar niet héél blij van (aangezien een gewone taxi prima zou volstaan en je je vreselijk onnodig extra gehandicapt voelt wanneer je op een laadklep wordt gehesen en in een busje vastgezet moet worden ‘voor de veiligheid’). Het zou nog ‘tot daar aan toe’ zijn, MAAR: we moeten die ellende zelf betalen! Meestal durven ze dik €200,- voor zo’n ritje te vragen (retour, dat wel). Terwijl alle andere reizigers dus genieten van hun ‘inclusieve’ transfer.

De maat is vol

Deze keer was mijn maat vol. Ik heb een scherpe mail gestuurd aan onze reisaanbieder. Naar mijn mening zijn de meerkosten een risico dat een grote touroperator zou moeten kunnen dragen. En een andere oplossing is er ook nog: doe bij elke reis die verkocht wordt een euro op de totaalprijs. Niemand merkt dat financieel gezien en dan worden de lasten gezamenlijk gedragen. Rolstoelgebruikers hebben er niet om gevraagd om een exclusieve behandeling te moeten ondergaan. Het reizen met een beperking is al uitdagend genoeg, zonder dat financiële nadeel.

Snap je na het lezen van dit alles, dat veel rolstoelgebruikers niet zo ondernemend zijn? Hoe beperkend dat eigenlijk is? Hoe onnodig ook! Wij hebben het geluk dat mijn vriend volledige armfunctie heeft, sterk en vitaal is en zich dus - zowel thuis als op vakantie - prima zelf kan redden. Er zijn heel wat rolstoelgebruikers voor wie bovenstaande belemmeringen nog grotere beperkingen opleveren.

Kunnen we hier niet eens wat aan doen met zijn allen?