Operatieassistent Claudia - 'Ik voelde me bevoorrecht, de eerste keer dat ik me in een blauw pak mocht hijsen!'

Je wordt niet zomaar operatieassistent, dat las je in mijn vorige blog. Een assessment, gesprekken én een meeloopdag horen bij de procedure om toegelaten te worden. Maar ja, het is ook erg verantwoordelijk werk en we zitten op de OK met strenge hygiëneregels, niet iedereen mag daar zomaar naartoe. Dus ik voelde me bevoorrecht, de eerste keer dat ik me in een blauw pak mocht hijsen! Ik was op een positieve manier gespannen. Ik wilde me heel graag bewijzen en laten zien dat ik het in me had.

Bitch-cultuur

Voor mijn meeloopdag was ik ingedeeld bij de algemene chirurgie, want daar was een leuk divers programma. Ik vond het bijzonder om de dynamiek te zien. Ieder teamlid leek te weten wát ze op wélk moment moesten doen zonder het er werkelijk over te hebben. Toch zag ik mezelf er meteen tussen (in mijn hoofd, want in het echt werd ik op een krukje geparkeerd en mocht ik niet veel doen). In de ‘wissels’ - de tijd tussen de ene operatie en de volgende - kon ik wel meehelpen: met een schoonmaakdoekje over de OK tafel, dweilen, helpen met instrumentensets klaarzetten. Gedurende de dag bouwde er zich wat vertrouwen op en mocht ik op een bankje achter het steriele team staan, of aan het hoofdeind bij de anesthesie, zodat ik goed kon kijken wat er gebeurde. De chirurg waarbij ik mee mocht kijken gaf enthousiaste uitleg over de anatomie en de ingreep zelf. Het hoe en waarom zeg maar. Ik voelde me super welkom en het was heel anders dan een vriendin van mijn ouders had aangekondigd. Die had gezegd: 'Joh, op de OK. Daar wil je niet werken hoor. Dat is zo’n bitch-cultuur…' Nou, elders misschien. Ik merk(te) er niks van.

Bizarre ingreep

‘s Middags stond er een ingreep op de planning waarbij een buikwand matje verwijderd moest worden vanwege pijnklachten van de patiënt. Bij het openen van de buik kwam er direct een stinkende walm omhoog gegolfd. Aan de reacties van het team merkte ik dat het niet normaal was. Ze werden stil, bogen zich dieper voorover om goed in de wond te kunnen kijken en na wat gepriegel in de diepte kwamen er rottende darmen tevoorschijn. Het matje - in het buitenland geplaatst na een ongeluk met gecompliceerd letsel voor deze patiënt - was van zijn plek geraakt en vastgegroeid aan het dunne darmpakket. 'Dat ze niet meer klachten had,' mompelde één van de operatieassistenten. Het was nog net niet zo dat de darmsappen los in de buik sijpelden, maar dat scheelde niet veel. De co-assistent aan tafel deed af en toe een stapje achteruit om een hap schone lucht in te ademen. De geur rondom de patiënt was zwaar van poep, rotting en stonk zoet zoals dode dieren die weleens voor autopsie werden aangeboden. Ineens keek de chirurg mij rechtstreeks aan. Ik kon vanaf mijn plekje aan het hoofdeind op mijn bankje net over de steriele doeken kijken en deed mijn best om niet té dichtbij te komen, want ik wilde de steriliteit niet compromitteren…

Ik ben wel wat gewend

“Is dit jouw éérste dag op OK?” vroeg de chirurg me met een vleugje bewondering in zijn stem. 'Och ja, ik werk nu op een dierenartsenpraktijk dus ik ben wel wat luchtjes gewend. Pups met Parvo hebben bloederige diarree die veel erger stinkt dan dit.' Ik kreeg een knipoog van mijn begeleider die dag en ik hoopte dat ik bewezen had dat ik wel geschikt was om ‘in het vak te treden’.

Geavanceerde technologie

Wat mij die dag het meest opviel waren alle prachtige technologische snufjes die men op de humane OK tot de beschikking had. Er kwamen allerlei staplers tevoorschijn om de darmen af te nieten (waardoor verdere lekkage voorkomen wordt) en met een heel vernuftig systeem (drie nietjes aan elke kant, mesje er tussendoor) kon ook direct de anastomose (nieuwe verbinding) gemaakt worden. Op de dierenartsenpraktijk droomden we van zoiets geavanceerds! Daar moet alles met de hand, zonder doorontwikkelde apparatuur gebeuren. Ik wist direct dat ik het wilde: op de OK werken.

Reclame maken

Zoals ik in het vorige blog al verklapte werd ik aangenomen. Toen ik op de dierenartsenpraktijk aankondigde dat ik wegging en waarom vonden ze het direct een logische kans voor mij. Ik vertelde erna tijdens de gezamenlijke lunch super enthousiast aan de hele club (tien collega’s) wat ik allemaal had gezien en hoe de opleidingsstructuur in elkaar zat: mijn opleiding werd voor me betaald door het ziekenhuis, ik kreeg zelf ondertussen fulltime betaald én het ziekenhuis betaalde alle boeken en de reiskosten naar school. Mijn toenmalige ‘baas’ schraapte zijn keel en vroeg: “Wil je misschien stoppen met de promotie? Anders hou ik hier geen assistentes over.” Ik glimlachte en hield me verder stil, maar ondertussen schreeuw ik het graag van de daken. 'Kom op de OK werken!' Ik kan het iedereen aanraden! Zoek de afwisseling in de drie verschillende taken, de technologie die nooit stilstaat en alle verschillende specialismen waarbij je ingedeeld kan worden. ?