Operatieassistent Claudia - 'Half wakker besloot ik dat ik dit goed moest onthouden, want ik herkende de achterliggende angst in mijzelf'

Ik heb een levendige fantasie… Dat blijkt onder andere uit het boek dat ik heb geschreven, maar ook uit de dromen die ‘s nachts letterlijk door mijn hoofd spoken. In die dromen hussel ik situaties, mensen en locaties door elkaar dat het een lieve lust is, waardoor de meest bizarre constructies tot stand komen. Recent maakte ik zoiets geks mee, ‘s nachts in mijn bed dus, waar ik jullie graag deelgenoot van maak. Want er zit wel degelijk iets achter waar we ‘in de zorg’ naar mijn idee wat mee moeten.

‘Snel snel’

In mijn droom deden we een arthroscopie van de knie, een lekkere standaard ingreep waar er per jaar een boel van voorbij komen. Wat kan daar fout gaan zou je denken? Nou… Een boel dus. Ik stond op OK met voor mij onbekende mensen, en de apparatuur was ook niet helemaal zoals ik die gewend ben. Er heerste lichtelijke verwarring, plus tijdgebrek maakte dat alles ‘snel snel’ moest gebeuren. Een ‘collega’ (volgens mij in werkelijkheid een oud-klasgenoot van mijn middelbare school die in deze droom op deze plek opdook, maar die ik in werkelijkheid nooit meer zie) sloot alles aan en ik was in die tijd bezig met patiëntgerelateerde bezigheden zoals het aanleggen van de bloedleegteband om het been etc.

Jarenoude infuuszak

Ineens was de ingreep klaar. In mijn dromen zitten altijd verschuivingen van locatie en tijd, hebben jullie dat ook? Anyway: we gingen opruimen. Ik pakte de infuuszak, waarmee het gewricht gespoeld was tijdens de ingreep, van de haak en keek er bevreemd naar. Wat een gekke gele bedoening. Het plastic was verkleurd en de resterende vloeistof leek wel troebel daar doorheen te schemeren. Ik bestudeerde het merk, maar herkende de fabrikant niet. Bij die grondige inspectie zag ik dat de vervaldatum 1-2011 was. Een zak van 10 jaar over de datum dus! Direct viel ik uit tegen de ‘collega/klasgenoot’ die verantwoordelijk was geweest voor het aansluiten.

Hoe kon je dit missen?

'Heb je niet gezien dat die zak niet meer goed was? Hoe kon je dat nu missen? Deed je geen dubbelcheck?', riep ik met een rood aangelopen gezicht. Door mijn brein schoten allerlei rampscenario’s over het vervolg van deze verschrikkelijke calamiteit: de patiënt moest op tafel blijven, onder narcose blijven, want dit gewricht moest dringend opnieuw gespoeld worden met een schone, steriele zoutoplossing. De anesthesie moest antibiotica geven, de Hoofden moesten op de hoogte worden gebracht, we moesten een VIM melding doen. Ik zag mezelf al in de rechtbank staan om te verklaren hoe deze misser kon plaatsvinden…

Chaos

Vanaf dat punt wordt de droom extra chaotisch. Er gebeurde van alles tegelijk en er waren een heleboel wisselingen van plek/locatie en personen. Ik kan me niet alles meer herinneren, maar doordat het zo’n janboel werd realiseerde ik me ook dat ik droomde. Ik ken mezelf al zo’n 40 jaar en kan dus vaak herkennen dat het zo’n onzin is dat ik wel moet dromen. Dat fenomeen heet een lucide droom. Je bent je ervan bewust dat je droomt en daardoor kan je ook van alles aanpassen. Ik ben daar een soort expert in geworden, aan de situatie kon ik alleen niks meer veranderen, want gebeurt is gebeurd… Ik kon de patiënt niet meer ‘redden’ van dit kwaad. Half wakker besloot ik dat ik dit goed moest onthouden, want ik herkende de achterliggende angst in mijzelf.

Moraal

De moraal van het verhaal is dat ik me zorgen maak. Grote zorgen. Om het personeelstekort in de zorg, om de coronacijfers die ons weer noodzaken om af te schalen op de OK en om de hoge werkdruk op de OK, die na deze covid-golf nog eens extra hoog zal zijn met alle uitgestelde zorg die dan op ons wacht. We waren nog niet eens door de overdreven lange wachtlijsten heen namelijk!