Operatieassistent Claudia - 'Ze moeten in eerste instantie over een horde van terughoudendheid heen en pas als het vertrouwd voelt gaan ze er ook écht mee werken'

In de zorg werken we graag met onze handen. Bijna iedereen bij mij op de afdeling is een 'doener'. Bij de operatieassistenten ben je in elk geval een buitenbeentje als je niet tot die categorie behoort. De anesthesiemedewerkers zijn vaak ‘bezinners’, ze willen achtergronden en kennis en baseren daar hun handelen op. Nu beweer ik niet dat operatieassistenten niet nadenken hoor, in ons hoofd gonzen allerlei protocollen én de complicaties mét oplossing die zouden kunnen optreden. We zijn letterlijk overal op voorbereid, maar we pakken graag aan en we pakken graag door.

Steigeren

Heel vaak blijken deze eigenschappen niet samen te gaan met heel veel ‘technische affiniteit’. Als er een nieuw apparaat komt of er een ander computersysteem wordt ingevoerd (en dat gebeurt nogal eens) staan er standaard een paar collega’s te steigeren. Nu wordt er nooit iets ingevoerd zonder dat de firma een klinische les heeft gegeven en daarmee maken we het direct weer ‘praktisch uitvoerbaar’. Als we maar weten op welke knopjes we moeten drukken, wat er dan gebeurt en waarom, dan komt het wel goed en gaan we vol verve over tot de orde van de dag met de bediening van het apparaat als nieuw verworven competentie. Daar draaien we onze hand niet voor om. De terughoudendheid komt vaak door de wil om het goed te doen. Correct in dit geval, zonder fouten. Ook een flinke dosis perfectionisme is ons niet vreemd.

Testpersonen

Toch zijn er nog een paar collega’s ‘van de oude stempel’ die niet heel enthousiast worden van nieuwigheidjes op computergebied. Ze moeten in eerste instantie over een horde van terughoudendheid heen en pas als het vertrouwd voelt gaan ze er ook écht mee werken. Zo hoorde ik laatst van één van onze applicatiebeheerders dat hij na een update altijd ‘collega X’ inschakelt. 'Als zij ermee kan werken, lukt het namelijk iedereen.' Dat was in het geheel niet denigrerend bedoeld, ik vond het juist getuigen van collegialiteit. Hij kende zijn collega’s en wilde de software zo inrichten dat het gemakkelijk werkbaar zou zijn voor iedereen op de afdeling. 'Sommigen denken nog steeds dat ze het volledige systeem kunnen ontregelen als ze op een verkeerd knopje drukken', vertelde de applicatiebeheerder met een glimlach. Voor de duidelijkheid: alles is zo dichtgetimmerd dat het volledig ‘idot proof’ is. Zo’n misser - ergens verkeerd op klikken en alle computersystemen lam leggen -  is in het dagelijks gebruik werkelijk niet mogelijk.

Testen

Een andere collega hoorde dit verhaal aan en grinnikte: 'Ik heb dat ook gezien. Sommige collega’s kijken alsof er er een ontploffing kan optreden als ze iets verkeerd doen. Eigenlijk zou je voor de gein eens een rookmachientje achter het scherm moeten opstellen. Als je dan naar collega X gaat om een update te testen laat je iemand op afstand dat apparaatje bedienen.' Beide mannen lachten bij het idee, maar de applicatiebeheerder schudde beslist zijn hoofd. 'Nee, dan schiet ze zo in de stress dat ze nooit meer een computer aanraakt!' En die digitale wereld is dusdanig met ons werk verweven dat je je vak dan werkelijk niet meer kan uitvoeren. Niet op de OK in elk geval… En we hebben flinke tekorten, dus raadzaam is zoiets niet. Maar nog belangrijker is dat we ook van onze collega’s houden, dus dergelijke narigheid doen we ze niet aan! Er wordt wel eens geplaagd op de OK, alleen niet om te pesten! Iedereen heeft zijn kwaliteiten en we vullen elkaar als team goed aan. Samen staan we sterk!