‘Mevrouw bleef tegen haar man praten en voor hem zingen’ - Een ongelofelijk liefdesverhaal van blogger Ineke

Een aantal jaren geleden werkte ik in de terminale nachtzorg bij een man van 91 jaar. Zijn vrouw was zwaar dementerend en woonde al enige tijd in een verpleeghuis. Hun enig kind woonde in Canada, evenals hun kleinkinderen. Hun achterkleinkinderen hadden zij nog nooit in levende lijve gezien. Zij hadden verder geen familie.

Liefde voor zijn vrouw

De eerste nacht dat ik bij meneer kwam waken, vertelde hij mij veel over zijn leven en over zijn gezin. Over zijn vrouw die hij adoreerde en over zijn verdriet dat hij de zorg voor haar niet meer aankon en hij haar had moeten laten opnemen in een verpleeghuis. Dat zij er altijd voor hem was geweest en dat hij nu het gevoel had haar in de steek te hebben gelaten.

Luisterend oor

Meneer huilde stilletjes en ik kon alleen maar naast hem zitten, luisteren en zijn hand vasthouden. Ik wist geen woorden te vinden. Geen woorden die hij niet al talloze keren had gehoord maar die hem niet echt bereikten in zijn verdriet en onmacht en zijn onterechte schuldgevoelens.

Nachtmerries verjagen

Hij vertelde me dat de tijd samen met zijn vrouw de mooiste tijd van zijn leven was geweest. Hij had vroeger een aantal jaren in een Jappenkamp gezeten en daar vreselijke dingen meegemaakt waarover hij vaak nachtmerries had. Zijn vrouw was altijd in staat geweest de nachtmerries te verjagen en op afstand te houden. Door haar onvoorwaardelijke liefde en begrip.

In de zon

Hij zei dat hij door en met haar het gevoel had in de zon te lopen. Er toe te doen. Mee te mogen doen met Het Leven. Zonder haar was het alsof hij eenzaam op een bergtop in de storm stond met niemand om hem heen die zijn anker kon of wilde zijn. Zo verliep de eerste nacht.

Onrustig en bang

De tweede nacht was meneer onrustig. Wilde graag dat ik naast hem zat en zijn hand vasthield en tegen hem praatte en voor hem zong. In het begin van de derde nacht was hij heel onrustig en bang. Riep de naam van zijn vrouw. Gilde soms van angst. Het zonodige tabletje hielp zo goed als niets.

Stem horen

Rond 2.00 uur belde ik naar het verpleeghuis waar zijn vrouw verbleef. Ik werd doorverbonden met de collega die daar nachtdienst had. Ik vertelde het verhaal en vroeg of zij meneer zijn vrouw aan de telefoon kon geven, omdat hij wellicht rustiger zou worden wanneer hij de stem van zijn vrouw hoorde.

Met de taxi

Mijn collega vertelde me dat zijn vrouw al de hele avond en nacht vreselijk onrustig was. Dat zij steeds om haar man riep en zei dat hij moest wachten. Zij vroeg mij of het een goed idee zou zijn om mevrouw met een taxi naar meneer te laten brengen. Er zou een leerling meekomen met mevrouw. Dan had ik wel ook de zorg voor haar tot de ochtend. Ik zei dat ik dat een geweldig idee vond.

Verrast

Rond 3.00 uur stond mevrouw voor de deur, begeleid door de leerling. Ze liep onmiddellijk naar het bed van haar man. Zij legde haar beide handen rond zijn gelaat en riep zijn naam. Meneer opende zijn ogen en leek heel verrast. Daarna schreeuwde hij weer van angst.

Stevig vast

Mevrouw trok haar jas uit en klom naast meneer in bed en hield hem stevig vast. Daarbij sprak zij tegen hem en zong een lief liedje voor hem. Meneer ontspande vrijwel meteen en hield zijn vrouw stevig vast. Zijn vrouw, die op dit moment heel helder leek, keek naar ons en zei dat de spoken uit het verleden nu zouden verdwijnen en dat wij hen nu wel alleen mochten laten.

Samen slapen

De leerling en ik gingen naar de aangrenzende kamer maar lieten de deur open. Mevrouw bleef tegen haar man praten en voor hem zingen. Hij werd rustig en een uur later lagen beiden te slapen. We gingen ieder half uur even kijken bij het echtpaar. Om 6.30 uur sliepen zij beiden nog rustig. Vijf minuten later kreeg ik een vreemd gevoel en ging weer kijken. Meneer bleek te zijn overleden. Mevrouw sliep nog rustig.

Terug naar verpleeghuis

We belden de noodzakelijke arts en instanties en een taxi om mevrouw terug te brengen naar het verpleeghuis. We douchten haar en kleedden haar aan alvorens haar terug te laten gaan. Zij werd om 7.15 uur opgehaald samen met de schat van een leerling die, mijns inziens, echt alle kwaliteiten had een fantastische verzorgende te worden. Meneer werd opgehaald. Ik ging naar huis.

Ook overleden

Later werd ik gebeld door de leerling die mij vertelde dat de vrouw die zelfde dag rond 16.00 uur in de middag onverwacht, zittend in haar stoel, was overleden terwijl zij het liedje zong dat zij ook had gezongen voor haar man.

Ik vond dit zo indrukwekkend.

Heb jij ook weleens zoiets bijzonders meegemaakt?

Dit is Ineke:

Misschien heb je mijn blogs al weleens gelezen op de Facebookgroep voor verpleegkundigen en verzorgenden: daar blog ik onder mijn echte naam over mijn ervaringen. Ik werk al vanaf mijn zeventiende in de zorg. Eerst als helpende, toen als ziekenverzorgende en nu als verzorgende IG. Ik heb al veel kanten van de zorg gezien en meegemaakt. Ik deed mijn opleiding in de PG, heb jaren als uitzendkracht gewerkt, ben aan de slag geweest in het verzorgingshuis en heb in de ouderenpsychiatrie gewerkt, met uitstapjes naar de jongerenafdelingen. Momenteel werk ik vaste nachtdiensten in het verpleeghuis.