Ineke blogt: ‘Mevrouw huilde verdrietig en het hondje was bijna niet mee te krijgen’

Hebben jullie ook wel eens ‘stiekem’ iets gedaan wat eigenlijk niet mocht volgens de regels van het huis? Ik wel en ik heb er niet eens echt spijt van. Al zou dat misschien wel moeten.

Zes maanden

Heel lang geleden was mevrouw A. in ons PG-verpleeghuis opgenomen. Zij is licht in de war, is 82 jaar. Er is een niet te behandelen tumor in haar hoofd geconstateerd. De prognose geeft aan dat zij nog hooguit zes maanden te leven heeft. Mevrouw A. heeft drie kinderen die dol op haar zijn, maar niet de gelegenheid hebben mevrouw bij één van hen te laten wonen. Ze komt dus eigenlijk bij ons om te sterven. 

Dappere keffer

Mevrouw A. heeft een hondje dat al twaalf jaar bij haar is en waar zij dol op is. En de hond op haar. De hond heeft haar jaren geleden eens verdedigd toen zij op straat werd aangevallen om beroofd te worden. De dappere kleine keffer beet de aanvaller zo fel en was zo fanatiek, dat de aanvaller op de vlucht sloeg, maar niet voordat hij het toen nog vrij jonge diertje had gestoken met een mes.

Maatjes

Mevrouw A. lag op de grond in het parkje en kon niet overeind komen. Het gewonde hondje bleef naast haar zitten en jankte en blafte tot er hulp kwam opdagen. Zowel mevrouw A. als de hond zijn gelukkig geheel hersteld na die brute aanval. Zij waren maatjes. De hond sliep altijd bij haar in bed.

Groot gemis

Nu was mevrouw dus opgenomen en honden waren daar niet toegestaan. Haar oudste zoon nam de hond in huis. Mevrouw miste haar hond ontzettend en de hond haar bazinnetje. Ik had, zo ongeveer drie weken nadat ze was opgenomen, avonddienst en mevrouw haar zoon was met de hond op bezoek.

Aandoenlijk

Mevrouw was moe en lag op bed. Zij lag op de eenpersoonskamer. Het was aandoenlijk om te zien hoe liefdevol hond en baasje elkaar aankeken. Het hondje lag tegen haar aangenesteld en keek waakzaam naar iedereen die bij mevrouw in de buurt kwam.

Verdrietig

Tegen tien uur ging de zoon naar huis met de hond en mevrouw huilde verdrietig en het hondje was bijna niet mee te krijgen. De zoon vertelde dat de hond nauwelijks wilde eten en drinken wanneer hij hem mee naar huis nam en de hele nacht voor de deur lag klaar om het vrouwtje te gaan bezoeken.

Fantastisch idee

De andere dag zou ik voor tien nachten de nacht in gaan. Ik sprak met de zoon af dat hij, wanneer dat mogelijk was, de hond wel om 23.00 uur bij mevrouw mocht komen brengen, als er maar voor gezorgd kon worden dat het beestje voor 7.00 uur werd opgehaald. De zoon vond het een fantastisch idee en zei dat hij het dier persoonlijk zou komen halen om 6.45 uur. Hij woonde toch niet ver van het verpleeghuis. Zo gezegd, zo gedaan.

Rustige nacht

Even nadat ik om 22.00 uur op het werk was, kwam de zoon via de tuindeur de hond brengen die hij eerst uitgebreid had uitgelaten. De hond ging in bed bij mevrouw en voor het eerst sinds mevrouw bij ons woonde sliep zij de hele nacht rustig.

Vroege ochtend

De hond werd in de vroege ochtend opgehaald en ik had voor ik wegging mevrouw gedoucht, aangekleed en haar bed verschoond. Mevrouw ging nog wel even terug op haar bed, maar was klaar om in de stoel gezet te worden. Dit herhaalde zich mijn andere nachten.

Goed idee

Mijn collega die mij in de nacht voor tien nachten zou opvolgen, had voor mijn laatste nachtje een avonddienst. Na de overdracht nam ik haar in vertrouwen over de logeerpartijtjes van de hond bij mevrouw. Mijn collega vond het een super goed idee en zij dat het bij haar ook wel mocht. Toen ik dat aan de zoon vertelde vond die dat geweldig. En het gebeurde ook zo.

Teamwork

Echt alle collega's die er natuurlijk allemaal van op de hoogte raakten (want zo iets kan je niet verbergen in een team) waren het er helemaal mee eens. Het eindigde er eigenlijk mee dat de hond rond 17.00 uur, wanneer er geen management meer rondliep, bij mevrouw werd gebracht en dan voor 7.00 uur werd opgehaald.

Regels buigen

Later gaf het management (die zogenaamd van niets wisten) ‘toestemming’ dat het hondje rond 12.00 uur op de afdeling zou mogen worden gebracht tot 18.00 uur. Om mevrouw rust te geven. Het was een vreemd lijkende constructie waarbij iedereen de regels net een beetje verboog. Het houden van een dier was niet toegestaan, maar een paar uur bezoek van het dier aan de patiënt wel. ??

Laatste blikken

Het was ook tijdens mijn nachtshift dat mevrouw heel slecht werd en kwam te overlijden. Haar kinderen, die gelukkig op tijd waren gewaarschuwd, zaten om haar heen. Mevrouw heeft van alle kinderen en kleinkinderen afscheid kunnen nemen, maar haar laatste blikken waren voor haar hondje.

Niet meer eten

Haar laatste beweging was een liefkozing van een hondenoortje. En haar laatste woorden waren: ‘Dag mijn lieve maatje’. Nadat mevrouw was gestopt met ademen hief de hond haar kopje en jankte langgerekt als het huilen van een wolf. De hond wilde na mevrouw haar dood niet meer eten en is haar bazinnetje in de dood gevolgd nog voor er drie weken waren verstreken.

Dankwoord

De familie sprak bij de afscheidsdienst voor mevrouw hun speciale dank uit aan onze afdeling, ons team en aan ons management die er met zijn allen voor hadden gezorgd dat mevrouw A. tot aan het einde van haar hondenmaatje had mogen genieten. ‘Gewoon’ door het spelen met en buigen van wat regeltjes. Zij zeiden daar bewondering voor te hebben en er ook van te hebben geleerd dat regels er weliswaar moeten zijn, maar dat ze er soms ook zijn om van af te kunnen worden geweken.

Rust zacht mevrouw A. Rust zacht dapper klein hondenbeestje. Jullie zijn nu vast voor altijd samen.

Dit is Ineke:

Misschien heb je mijn blogs al weleens gelezen op de Facebookgroep voor verpleegkundigen en verzorgenden: daar blog ik onder mijn echte naam over mijn ervaringen. Ik werk al vanaf mijn zeventiende in de zorg. Eerst als helpende, toen als ziekenverzorgende en nu als verzorgende IG. Ik heb al veel kanten van de zorg gezien en meegemaakt. Ik deed mijn opleiding in de PG, heb jaren als uitzendkracht gewerkt, ben aan de slag geweest in het verzorgingshuis en heb in de ouderenpsychiatrie gewerkt, met uitstapjes naar de jongerenafdelingen. Momenteel werk ik vaste nachtdiensten in het verpleeghuis.