'Ik vond het ook een nare gedachte om hem achter te laten en alleen te laten overlijden'

Ik zal meneer Theo noemen…

Bij de intake die mijn collega deed, zat Theo in de stoel en hij was nors en dwars. Niets is goed en hij wil niet meer leven. Theo heeft ook aangegeven dat hij wel een spuitje wil, maar dit is niet aan de orde voor hem en het is ook een beetje bruut in deze situatie.

Theo vraagt hulp bij wassen, aankleden en bij de medicatiecontrole. Een verre neef vraagt ook of wij de voeding in de gaten willen houden, aangezien Theo nog weinig eet.

Hierin kunnen we adviseren, maar we kunnen niet dwingen dat hij gaat eten. Hij is echt levensmoe en daarbij is zijn karakter niet makkelijk.

Mijn collega gaat er met een naar gevoel vandaan. Ze wil wel meer doen, maar Theo laat het niet toe. Hij heeft veel mensen in zijn leven weggejaagd. Hij zegt er geen spijt van te hebben, maar je ziet wel de leegte in zijn ogen.

In de dagen na de intake kom ik bij Theo, hij ligt in bed en wil niets. Ik probeer een praatje te maken, maar er komt weinig uit, behalve dat de wereld verrot is en dat niemand deugt. Eigenlijk vindt hij het ook maar onzin dat wij komen, maar goed, het moest dan maar. Ik laat hem een beetje mopperen en laat hem in zijn waarde. Ik probeer om wat vertrouwen op te bouwen. Het is een moeilijke casus, maar ook die mogen zorg en aandacht krijgen.

Theo wil ook niet eten, ik dwing niet en zeg alleen: 'Er is nog wel pap.' Dit wil hij dan nog wel. Dit heb ik aangereikt met de medicatie. Theo lijkt een beetje te ontdooien en kijkt mij aan en zegt: 'Jij en je collega’s rennen niet zo snel weg, ondanks mijn gedrag.' Ik begin wat te glimlachen en zeg: 'We zijn niet voor een gat te vangen en zijn niet zo snel bang.'

Het lijkt een beetje het ijs te breken.

Theo wordt wat toegankelijker naar ons. Aangezien hij totaal geen mantelzorgers of familie heeft, vroeg hij aan een collega of zij wat bij de supermarkt wilde ophalen. Normaal gesproken doen we dit niet, maar voor deze ene keer deed mijn collega dit. Hij had zin in vla en knakworsten. Hij at het met smaak op en af en toe kwamen er wat grapjes, maar hij bleef standvastig en wilde niet meer leven.

Af en toe kwam een ver familielid, maar daar bleef het bij. We kwamen er inmiddels drie keer per dag, hij accepteerde dit. Wij accepteerden hem en dwongen niets op, misschien maakte dat het dat Theo ons vertrouwde en niet wegduwde. Het was bijzonder om te zien.

In de dagen erna ging hij toch snel achteruit. Hij lag alleen nog maar in bed en nam geen voedsel meer, alleen nog een slok drinken.

Zijn blik werd ook anders en hij keerde nog meer in zichzelf.

Het was rondom Pasen en ik had een dagdienst. Ik zag dat het snel ging nu. Ik belde nog een familielid, deze was nog gekomen en heeft even met Theo gepraat. Daarna ging deze weer weg. Voor mijn gevoel ging het niet zo lang meer duren en ik vroeg aan Theo: 'Vind je het fijn als ik blijf?' Ik vond het ook een nare gedachte om hem achter te laten en alleen te laten overlijden. Hij beaamde het met een knik, en zei langzaam: 'Blijf maar.' Ik ging naast hem zitten en ineens pakte hij mijn hand beet. Ik was een beetje met stomheid geslagen, maar liet het toe. Theo werd er rustig van.

Hij zakte steeds verder weg en na twee uur overleed hij. Hij sliep rustig in en ik was opgelucht dat hij niet alleen gegaan is.

Ook al was het geen makkelijk persoon en heeft hij veel mensen uit zijn leven gejaagd, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem alleen te laten.