'Hij is erg eenkennig volgens zijn baasje, maar hij heeft altijd praatjes tegen me'

Kom maar binnen.

Of het nu in Oostburg, Lamswaarde, Sluiskil of Terneuzen is, ik kom werkelijk overal... Ik werk de ene week drie dagen en de andere vier. En daarbij kom ik op een week tijd gemiddeld bij tien verschillende cliënten thuis. Bij vele cliënten ben ik inmiddels een aantal keren geweest, maar er zijn ook nog steeds nieuwe kennismakingen. Onze caseload, of ook wel cliëntenbestand genoemd, bestaat uit iets meer dan vijftig mensen. Wij als team ambulant delen dit bestand, dus het kan soms best een poosje duren voordat je iemand weer ziet.

Heel soms is dat jammer, omdat je dan ‘de draad’ weer op moet pakken. Even dat linkje weer vinden met elkaar. Iedere keer wanneer je op huisbezoek gaat, probeer je een professionele band op te bouwen en te werken aan vertrouwen in elkaar. Bij de ene cliënt is er vanaf het eerste moment een klik en kan je als het ware direct aan de slag. Bij de andere cliënt voel je dat daar meer tijd voor nodig is. De welbekende kat uit de boom kijken en voorzichtige vragen aan mij over opleiding, gezinsleven en nog veel meer. Dat mag ook en dat is zeker niet erg, want stiekem is het wel een uitdaging om dat vertrouwen te winnen.

Mijn bewondering voor de cliënten is erg groot. Ik vind het knap dat ze zichzelf iedere keer weer ‘bloot’ durven te geven aan een nieuwe hulpverlener. Moet je jezelf eens voorstellen hoe het is om telkens opnieuw je pijnpunten, zwakke plekken of heftige verleden op tafel te moeten leggen. Om dan als nieuw gezicht het vertrouwen van iemand te winnen, dat is de kers op de taart. Samen werken naar een betere en wellicht ook mooiere toekomst voor de cliënt zelf, maar zeker ook voor zijn of haar naasten.

Zo ging ik een aantal weken geleden ziektewet weer terug aan het werk. Ik belde aan bij een cliënt en hoorde aan het enthousiasme achter de deur dat er een aantal heel blij waren dat ik er weer was. Twee hummeltjes stonden te springen in de gang en kropen daarna naast me op de bank. Wat een fijn gevoel geeft dat. Verder heb ik ook gesprekken met een oude, zwarte kater. Hij is erg eenkennig volgens zijn baasje, maar hij heeft altijd praatjes tegen me. Wanneer hij hoort dat ik er ben, komt hij al aan gesjokt en kruipt hij op schoot. ‘Je vriendin is er weer!’, zei mijn cliënte vertederd. En daarmee kwam ik voor mijn gevoel ook wat dichter bij haar te staan. Een begin van wat hopelijk een goede samenwerking mag zijn.

Ik besef me heel goed dat ieder mens een plekje in het hart heeft dat bevestiging nodig heeft. Een beetje warmte, ook al is er door bijvoorbeeld trauma een dikke muur rondom heen gebouwd.

Het gevoel dat je mag zijn wie je bent en waar je bent... Geloof me, ik voel het.

Zeeuwse Zuster