De Zeeuwse Zuster - 'Mijn volgende hoofdstuk zit vast boordevol nieuwe inspiratie en avontuur'

Laatste alinea…

Ik herinner het me nog goed. Het was rond een uur of zeven op een ochtend in september 2017. Als derdejaarsleerling verzorgende begon ik aan mijn laatste leerperiode voor mijn diplomering op de afdeling dubbelzorg, ook wel gerontopsychiatrie genoemd. Wanneer ik mensen vertelde over mijn leerplek kreeg ik gemengde reacties. ‘Goh, psychiatrie… ’t zou mijn ding niet zijn.’ Of zelfs: ‘Wat knap dat je daaraan gaat beginnen. Dat is niet niks toch? Al die gekke mensen.’

Niets bleek minder waar, want ik viel als een blok voor de doelgroep. Ik ben blijven ‘plakken’ en zo zijn er inmiddels al vijf jaar verstreken. Een tijd waarin ik me heb kunnen ontpoppen tot senior verpleegkundige. Dat is iets waar ik enorm dankbaar voor ben. Het kunnen sparren met collega’s, werkervaring op doen en een hoop interactie met de bewoners hebben me gemaakt tot wie ik nu ben.

Toch springt er een bewoner uit die altijd bijzonder geïnteresseerd was in mijn studie en werkzaamheden. Vaak hadden we er een praatje over tijdens de zorgmomenten. Er was een klik tussen ons vanaf het eerste moment. Menigmaal deelde ik in een blog of vlog mijn belevenissen met hem. Het werd een unieke band met zelfs een eigen manier van communiceren. Zo namen we in het voorjaar afscheid van elkaar toen we elkaar een poosje niet zouden zien. ‘Niet kapotgaan, hè?’ zei hij. Met andere woorden… ik ga je missen. En dat gevoel was wel een beetje wederzijds.

Een paar weken geleden ging ik met zomervakantie. Voordat ik vertrok, deelde ik het nieuws met hem dat ik binnenkort de afdeling ga verlaten, omdat ik aangenomen ben bij een andere werkgever. Hij glunderde en was verdrietig tegelijk. ‘Wat moet je daar gaan doen dan?’ vroeg hij door zijn tranen heen. Ik moest even slikken, maar hervatte mijn verhaal. Ik zei hem dat ik nog door wilde leren. Wellicht zelfs specialiseren in het vak waar mijn passie ligt, de psychiatrie. Hij kijkt me trots aan, slikt zijn tranen weg en zegt: ‘Jij kan dat meissie!’ en daar bleef het bij. We hebben het er verder niet meer over gehad.

Afgelopen week tijdens een avonddienst trok ik een keukenkastje open. Terwijl ik de koffie pakte viel mijn oog op een zakje pepermuntkussentjes. De reden dat ze daar liggen maakte dat ik een traantje op voelde wellen. Je bent er tussenuit gepiept terwijl ik op vakantie was. Die Peter toch… Geen afscheid of laatste grap tegen elkaar. Je kamer staat al een klein poosje leeg. En niet eerder kwam het feit dat je er écht niet meer bent zo binnen. Ik hoor je nog met je typische, hese sigaartjesstem zeggen: ‘Pak er maar twee meissie, op één been kan je niet staan.’ Ik zal nog vaak met een glimlach aan je denken.

Het is bitterzoet, want deze blog betekent dus ook het einde van mijn hoofdstuk bij een werkgever waar ik ontzettend graag geleerd en gewerkt heb. De laatste alinea krijgt vorm… Stop ik met schrijven? Nee, dat niet. Mijn volgende hoofdstuk zit vast boordevol nieuwe inspiratie en avontuur. Hoofd omhoog, schouders recht, want dit ‘meissie’ is er klaar voor!

Zeeuwse Zuster