'Ik krijg je nog wel, wacht maar tot ik dood ben, dan kom ik lekker spoken'

Je hoort wel eens iets, je ziet wel eens iets, er gebeurt weleens iets en je voelt wel eens iets. Onverklaarbare dingen die er gewoon zijn. Voor mij is het gewoon een gegeven en niet iets om bang voor te zijn. Het mag er zijn. De een gelooft erin, de ander vindt het onzin. Na alles wat ik ervaren heb, ‘is’ het er gewoon.

Ik heb het er met collega’s over gehad. De een ziet of hoort niets en de ander weer wel. Een cliëntenalarm die in een kamer afgaat terwijl er niemand in de kamer ligt. Een wc die spontaan doorspoelt. Een roepende stem op de bovenste verdieping terwijl de cliënten beneden liggen en er boven niemand is. Lichtbollen die dwalen in de kamer van een cliënt die stervende is. Een zwarte kraai die bij de voordeur staat te kraaien en naar binnen wil. Cliënten die mensen zien en ernaar wijzen terwijl er voor het oog niets te zien is. Enzovoort.

Eric, een leeftijdsgenoot van 50 verblijft al enkele weken in het hospice. Iedere nachtdienst die ik werk hebben we ons vaste kletsuur. Na een paar uur geslapen te hebben, wordt hij altijd rond twee uur wakker van de honger. De Dexamethason die hij slikt heeft als bijwerking dat het de eetlust opwekt. De hersentumor die hij heeft zorgt voor druktoename door vocht in zijn hersenen. Het medicijn drijft dat vocht tijdelijk af en daardoor voelt hij zich stukken beter. Hij voelt zich lekker thuis in het hospice en snuffelt in de koelkast of er nog wat lekkers is. Ook bak ik weleens kroketten, net waar hij trek in heeft.

Dit keer zitten we in de tuin. Het is volop zomer en de temperatuur in de nacht is nog heerlijk. We kletsen over de onzichtbare wereld die hij, net als ik, af en toe ervaart. Voor hem is het een feit dat hij overgaat naar een andere wereld. 'Alleen het doodgaan zelf vind ik nog wel een dingetje', zegt hij op zijn manier en relativeert dat meteen weg met: 'Maar ja, als ik dood ben, weet ik alles'. Ik kan zijn ongerustheid hierin niet wegnemen. Wel kan ik vertellen hoe het bij anderen is gegaan en wat voor mogelijkheden er bestaan om dit zo pijnloos mogelijk te laten verlopen. We praten verder over onze onverklaarbare ervaringen en ook over het feit dat we er niet bang voor zijn. Zijn ogen gaan langzaam in de pretstand staan.

Hij kijkt naar een grote stenen dichte bak in de tuin. En dan vertelt hij zijn geniepige plannetje wat hij al een tijdje in zijn hoofd had. 'Ik had er voor de grap lichtjes in willen doen en erin willen kruipen. En er dan als een zombie uit komen om elke nachtzuster de stuipen op het lijf te jagen'. Alleen bij het idee zelf al ligt hij dubbel van het lachen. 'Ik ben blij dat die stenen bak niet open kan', zeg ik lachend. Waarop hij assertief antwoord: 'Ik krijg je nog wel, wacht maar tot ik dood ben, dan kom ik lekker spoken'. Ik stomp hem tegen zijn bovenarm en zeg hem streng: 'Als je dat maar laat pestkop!'. Hij ziet het helemaal voor zich en buldert van het lachen.

Het is alweer een half jaar geleden dat hij is overleden. Maar vergeten doe ik hem nooit. Want iedere keer als ik de stenen bak in de tuin zie, hoor ik nog zijn bulderende lach. Hij zal het wel druk hebben in zijn nieuwe wereld, want ik heb verder nog niets gemerkt. ‘Lucky me!’.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-‘.