'Ik kan het niet hebben dat het ene kindje wel beter wordt en het andere niet'

Ik moet toegeven dat ik met lood in mijn klompen die unit op stap. Het zijn ook allemaal avonddiensten. Nog erger, want ik werk al jaren eigenlijk alleen maar nachtdiensten. Ik zal je meenemen naar de afdeling. Het is nogal een oud gebouw, dus de faciliteiten laten wat te wensen over. Toch heeft het vaste personeel z'n best gedaan om zoveel mogelijk gezelligheid te creëren.

Strippenkaartgroep

Sabine ligt op kamer 5 op deze unit. Het is een kleine kamer. De muren zijn wit en het bedgordijn vaal geel. Het is allemaal een beetje versleten, maar de speelkamer is spiksplinternieuw dankzij een anonieme gift. De groep bestaat uit kinderen van 1 tot 18 jaar; allemaal matig tot ernstig ziek. Twee derde van de patiëntjes gaat hier weg en hoeft nooit meer terug te komen, maar één derde behoort tot de 'strippenkaartgroep' en de 'kanjer ketting groep'. Sabine is een twijfelaar; ze weten nog niet goed wat er met haar aan de hand is.

Tranendal

Ik sta - met een geel fluoriserend jasje aan - achter mijn medicatie deelcomputer, met daarop in het groot: 'Niet storen, medicatie'. Maar daar had Sabine niet zo’n boodschap aan. Ze stond aan mijn jasje te jengelen. 'Gaan we film kijken?' Ik zei: 'Sorry, ik moet nu werken. Dadelijk.' Nou, daar kwam het tranendal. 'Maar gisteren zei je…', gilde ze stampvoetend en snikkend.

'Ja, Sabine, ik weet wat ik zei. Maar ik moet nu iedereen z'n pillen geven.' Verslagen loopt ze naar haar kamertje. Ik doe mijn ronde halverwege de tweede gang. Sabine loopt er weer. 'Heb je nu tijd?' Nee, Sabine. Sorry, nog steeds niet. 'Ja, maar ik verveel me zo.' Ik weet het, Sabine, maar ik ben nog steeds bezig met de medicijnen.

Eindelijk klaar

Als laatste is Sabine aan de beurt met haar pillen. Ze schudt daar hoofd. Nee, eerst film kijken. Ik zucht en zeg: 'Sabine, niet zo verschrikkelijk eigenwijs. Eet die pillen nou maar op, dan kunnen we zo film kijken.' Ze schrikt een beetje, maar herpakt zich. 'Nee', zegt ze boos. Ik: 'Nou, dan niet, hè. Dan kan ik ook geen film kijken met je.'

Nou, lieve dames en heren, binnen drie tellen was het medicatiecupje hartstikke leeg. Zonder pardon at ze een lading pillen op en zei ze: 'Zo, en nu film kijken.' Ik zei dat ze vast naar de zaal moest lopen en dat ik daar, na het wegzetten van de pillenkar, ook naartoe zou komen. 

Film kiezen

Het maakt mij toch niet uit wat ik kijk, dus kies maar wat, Sabine. Ik zat op een zitzak, zij lag languit op de bank. Zo zocht ze Netflix af. Toen daar niks op stond, zocht ze op Videoland. Uiteindelijk eindigden we bij Disney+. Ze vroeg me wat Muppets zijn, dus heb ik haar uitgelegd dat het de poppen uit Sesamstraat zijn, maar dan anders. 'Cool, dat gaan we kijken', gilde ze uit enthousiasme.

Weggedommeld

Ik moet denk ik weggedommeld zijn, want toen ik wakker werd, was de film net afgelopen en zaten alle kinderen vol bewondering naar de Muppets aftiteling te kijken. Zelfs de 16-jarige die normaal niet achter zijn Nintendo weg te meppen is, zat er. Mijn collega keek me stralend aan. 'Goede zet, Juul, ze hebben allemaal een uur stil zitten kijken.'

Iedere week

Iedere week kijken ze nu film. En die kleine Sabine? Die is gelukkig weer helemaal de oude. Pas kwam ik weer op de afdeling en zag ik een foto van haar op een kerstkaartje staan. Eén blij, zorgeloos meisje, zoals ik ze het liefst zie. Die zorgen komen wel als je ouder bent.