Broeder Sjuul: 'Toen ik mezelf eenmaal bewezen had, mocht ik steeds meer'

Bepakt en bezakt ging ik vol verwachtingen en vooroordelen naar de operatie kamers; ik mag daar vijf weken gaan werken. Bang voor het onbekende ga ik de afdeling op.

Het start daar met het gezamenlijk omkleden, in een grote kleedruimte. Als je iets als homo niet wilt is dat ze denken dat je ze aangaapt. Toch een beetje onzeker omdat het al jaren geleden is dat ik in het openbaar mijn shirt en broek uit heb gehad.

De eerste keer 

Als je dan klaar bent duik je de wenteltrap af en zet je een operatie muts op je knar. Eindelijk vragen ze me niet meer wat die lelijke kale plekken op mijn achter hoofd zijn. Dat moet ik misschien uitleggen: ik heb na mijn avontuur aan de Covid-unit een aandenken van twee kale plekken overgehouden. Alopecia dat is zo’n haaruitval ziekte als je teveel stress hebt gehad. Weer eentje voor een lange lijst met lichamelijke klachten. Psychisch heb ik nooit ergens last van, behalve somberheid maar dat ken ik al vanaf dat ik een jaar of 14 ben.

Operatie OK heb ik op mijn facturen staan als opdracht naam, ik vond het wel cool omdat het mijn eerste keer was op de operatie kamer. Ik had er veel van verwacht en ook zeker mijn bedenkingen bij.

Wanneer het OK volk in hun blauwe pakken met witte jassen en mutsen naar de personeelskantine liepen, zei mijn collega altijd: 'Dat zijn de snijzusters en chirurgen daar moet je voor uitkijken die zijn niet leuk.' Ik nam dat voor waarheid aan, zeker omdat ik niet beter weet. Het contact is niet echt super omdat zij afgezonderd van iedereen hun werk doen. Hun band onderling is hecht en natuurlijk zitten er vreemde tussen maar dat maakt het wel bijzonder.

Verwachtingen

De werkzaamheden vielen me enorm tegen, want ik had er een mooie verwachting bij. De verwachting was te mooi. Maar toen ik mezelf eenmaal bewezen had, mocht ik steeds meer en mocht ik meekijken met operaties. Ze leerden mij waarom er blauwe kleurstof in een penis wordt gespoten: zodat ze maar één bepaalde klier hoeven te verwijderen.

Hoe een robot zijn werk doet in een lichaam en hoe zenuwen eruit zien, het zijn maar kleine dingen die mijn kijk op anatomie totaal veranderd. Ik ben stil in de koffiekamer en probeer zo min mogelijk op te vallen omdat ik hier op de OK mezelf weer stagiair voel. Ik maak koelkasten schoon, de koffieautomaat, ik leeg papierbakken en print eens wat uit. Het stelt niks voor, nu ze door hebben dat ik in de zorg sta, mag ik steeds een beetje meer en meer. Maar het stagiair gevoel blijft wel. Maar ik hoor nu geen snijzusters, ik hoor een familie die iedere spoed OK en iedere crisissituatie samen oplossen. Die vertellen over thuis en het soms niet met elkaar eens zijn. Ik zie een super sterk team.

Het is bewonderenswaardig want de meeste teams zijn niet zo hecht, dat is nieuw maar wel veel belovend. Of ik echt in dit team zou functioneren voor langere tijd denk ik niet. Maar voor vijf weken is het leuk!!