Broeder Sjuul over eenzaamheid: ‘Als hij zo zielsgelukkig over zijn vriendje vertelt, lijkt het net of ik een mes in mijn rug krijg’

Gisteren zat hij hier. Luuk, de jongen met wie ik jaren geleden een keer datete. Hij kwam mijn nieuwe huisje bekijken. Luuk is een leuke gozer, maar toendertijd wilde hij te snel en dat schrok mij af. Dat maakte dat ik gisteren toen hij de deur uit liep wat droevig werd.

Met niemand praten

Ik herinner me mijn cliënt Marion nog. Ze was 50 en altijd hopeloos op zoek naar een vriend. Net als ik was ze zorgverlener. Ze kon met niemand praten over wat op haar werk gebeurde. Na een heftige periode van cytostatica was voor deze oncologieverpleegkundige een eind gekomen aan haar behandeling.

Momenten delen

Ik zat bij haar bed nog wat rottig papierwerk uit te voeren. We kregen het over - hoe kan het ook anders – ons vak. Ze vertelde over haar cliënten en hoe ze genoot van haar werk. Maar de kanttekening was dat ze niemand had om de gelukkige, maar ook de droevige momenten mee te bespreken. Ze vertelde over de vele mislukte dates, dat ze de moed opgaf en het vaak bleef bij een snelle wip. Maar wanneer het serieus werd, vluchtte zij. Of hij.

Niet het eeuwige leven

Terwijl ik aan haar denk, word ik ineens bang. Ik lijk een klein beetje op Marion. Het zal toch niet... Ik heb twee hele lieve ouders met wie ik gelukkig goed kan praten, maar ze hebben niet het eeuwige leven. Op een dag eindigt dat en dan ben ik alleen.

Nieuwe relaties

Dat hele coronavirus en de lockdown hebben me sowieso eenzamer gemaakt. Het maakte dat ik slecht sliep en ervan baalde dat ik mijn vrienden niet zo vaak zag als ik zou willen. Nu zie ik om me heen jongens weer gaan daten met elkaar. Vanachter mijn raam zie ik relaties beginnen.

Steek in mijn rug

Zo ook bij Luuk. Het is niet dat ik hem het geluk wil onthouden, maar als hij zo zielsgelukkig over zijn vriendje vertelt, lijkt het net of ik een mes in mijn rug krijg. Zal ik dan net als Marion alleen achterblijven?

Onzekerheden

Dat ik me eenzaam voel is overigens niet de boodschap van deze blog. Ik wil jullie ook meenemen in een stukje leven van de zorgverlener. Ondanks dat ik in mijn werk altijd heel zeker overkom, zijn er genoeg onzekerheden die je niet ziet.

Op gevoel

Het is niet mijn beste blog, dat weet ik. Maar dit is mijn gevoel. Want op een of andere gekke manier krijg ik sinds ik in de zorg zit alleen nog maar hulpbehoevende jongeren voor mijn neus. De een is psychisch niet zo sterk, de ander blijkt kanker te hebben en overlijdt binnen drie maanden…

Gezocht: vakidioot

Ik ben nog net niet getrouwd met mijn werk, dat geef ik eerlijk toe. Dus lieve dames en heren, als jullie nou nog een leuke man voor me weten ? laat maar doorkomen, het liefst net zo’n vakidioot als ik. Misschien wordt het zelfs een leuk nieuw NPO-programma, First Dates Hospital, of we beginnen gewoon een nieuwe Medisch Centrum West. Tot die tijd Grindr, Tindr, Badoo en date ik er maar gezellig op los ?.