Broeder Sjuuls avonturen op het waterbed van Nelly – ‘Ik vraag mezelf af hoe ze weet hoe seks op een opblaaskasteel voelt’

Vannacht zit ik naast het bed van Nelly, een honderdplusser die deze week te horen heeft gekregen dat ze mij en vele Nederlanders niet gaat overleven. Het bijzondere van mijn vak is dat je veel kan vragen, zeggen en doen.

Zitten en kijken

Nelly is een rasechte Bredase, ze is er geborgen en getogen en in honderd jaar tijd heeft ze veel zien veranderen. Ze is moeder, was vrouw van en is nu weduwe van. Ik stap daar binnen voor mijn nachtdienst. Het is een waaknachtje, dus er staat niet veel op de planning, behalve zitten en kijken. Tot zover mijn vak, zitten en kijken ?

Geen handje

De jongste dochter opent de deur. Ik stel me voor en vanwege de coronamaatregelen geven we elkaar geen hand. Die regel mag erin blijven wat mij betreft. Ik schud al geen handen meer sinds ik in de opleiding zit. Ik hoor de vrouw van JCI nog roepen: ‘It’s not hygienic’ toen ik mijn patiënt een handje wilde geven. Daarnaast vind ik het niet zo prettig als ik van de ene zo’n slap handje krijg en van de ander een aantal gebroken middenhandsbeentjes.

Doof als een kokosnoot

Ook aan Nelly stel ik me voor als Sjuul. Die naam hou ik maar aan, want Julian is vaak toch net wat lastiger. Ze stelt zich voor als Nelly, met de duidelijke boodschap dat ik geen mevrouw en u mag zeggen. In de keuken word ik door dochter bijgepraat over haar moeder, en ze vertelt dat ze zo doof is als een kokosnoot en zo blind als een mol.

Lekker zichzelf

Wanneer dochter weggaat, trekt Nelly een scheef gezicht. Zo’n gezicht dat alleen tandeloze ouderen kunnen trekken. Ze zegt net iets te hard: ‘Ik dacht dat ze nooit naar huis ging’ en laat een grote natte scheet. ‘Zo, die zat heel de avond al dwars.’ Ja, nu kun je me opvegen, deze dame is lekker zichzelf.

De tandjes

Nelly klopt op het bed en zegt: ‘Nu jij, want jij weet alles van mij, maar ik niks van jou. Daar moet even verandering in komen.’ Dus ik ga zitten. Zodra mijn kont het matras raakt, voel ik het hele ding klotsen. Ik spring verschrikt op. Nelly kan haar lol niet op. Het is namelijk een waterbed. Als je dat niet verwacht, schrik je jezelf de tandjes.

Heb je een…?

Nogmaals ga ik zitten en ze begint een vragenvuur te openen waar je u tegen zegt. Het is een kruising tussen een anamnese en een kruisverhoor. De meeste antwoorden geef ik, bij andere geef ik braaf aan dat ik dat liever privé houd. En dan is daar de vraag der vragen: ‘Heb je een….’ Normaal verwacht ik ‘vrouw/vriendin’, maar Nelly zegt doodleuk ‘man/vriend’.

Beteuterd

Haar ogen scannen mijn gezicht, dus ze weet niet zeker of ze een goede zet heeft gedaan. Ik besluit er niet teveel aandacht aan te besteden, en antwoord: ‘Ik heb op dit moment geen partner.’ Ze kijkt een beetje beteuterd, alsof ze had gehoopt dat ik zou zeggen dat ik hetero of homo was.

Pretlichtjes

Ik verplaats mijn linkerbil iets naar achteren en het bed begint weer te golven. ‘Pffffft, wel stilzitten,  anders word ik zeeziek, zegt Nelly. In haar ogen fonkelen pretlichtjes. Ze kijkt me aan, en ik denk dat ze echt niet zo blind is als een mol. Dat dove valt trouwens ook wel mee, hoe zachter ik ga praten,  hoe duidelijker ze antwoord geeft. Bij de meeste ouderen noemen we dat selectief doof zijn.

Nog niet slapen

Samen kijken we nog wat televisie. Ik merk dat ze af en toe nog onderzoekend naar me kijkt, maar ik negeer het. Ik vraag aan haar of ze nog niet wil slapen. Haar ogen zeggen ja, maar er komt een volmondig nee uit haar mond. Inmiddels heb ik me verplaatst van bed naar stoel, dat zit toch net wat comfortabeler.

Seks op een opblaaskasteel

We praten nog wat en dan komt het waterbed aan bod. Ik vraag haar of dat nou een beetje goed slaapt. Haar antwoord? ‘Ja hoor, ligt prima, alleen seks hebben op zo’n bed voelt alsof je seks hebt op een opblaaskasteel voor kinderen, het beweegt nogal.’

Tranen van het lachen

Ik schiet in de slappe lach en ondertussen vraag ik mezelf af hoe deze dame weet hoe seks op een opblaaskasteel voelt, maar dat ga ik niet vragen. Ik blijf professioneel. Hinnikend van de lach deppen we allebei onze tranen. Soms he, soms is dat vak van mij best heel erg leuk.