Hoe Sander (21) toch beter werd – Broeder Sjuul over een palliatieve cliënt

De casus is duidelijk: 21 jaar en uitbehandelde kanker bij zijn testikels. Ik krijg de aanmelding binnen en ik schrik toch wel aardig. Mijn leeftijd en dan al opgegeven… Het wordt een zware tijd, ook voor mij als broeder. Dit zijn niet de minste zorgvragen die je doet in mijn vak.

Zelfstandig

Alle zorg begint met een intake, maar omdat ik als zelfstandige veel samenwerk met bemiddelingsbureaus, hoef ik eigenlijk nooit een intake te doen. In dit geval was het anders. Het oncologisch centrum van Rotterdam plaatste zelf de aanvraag bij mij. Ik zou dus zelfstandig deze zorg op me gaan nemen. Niet als verzorgende van een thuiszorgorganisatie, maar als verlengstuk van het centrum.

Vertrouwen in het team

Ik moest deze intake dus zelf doen. Het is al weer een poosje geleden dat ik dat heb gedaan, maar die dinsdag sta ik op de stoep, bewapend met mijn laptop en een schrijfblok. Samen met wat bekende zzp’ers zal ik deze zorg gaan draaien. Ik ken mijn collega’s goed en we hebben dit vaker gedaan, dus alle vertrouwen in hen is er.

Energieke jongen

Bij binnenkomst zie ik bij Sander weinig van de kanker. Ik bedoel: jullie snappen waarschijnlijk ook wel dat hij niet met zijn geslachtsdelen op tafel ligt ?. Wat ik bedoel te zeggen, is dat ik geen tekenen van chemo zag. Geen donkere kringen, geen kaal hoofd en een best energieke jongen om te zien.

Niet operabel

Mijn dossier correspondeert niet met het ziekenhuisysteem, dus ik moet alles overnemen en invoeren in het dossier. Aan tafel neem ik de rits met vragen door. Een hele zit. Sander was bestraald en kreeg in het begin chemo, maar het mocht niet baten. De tumor zat op een plek die niet operabel was, zeiden ze.

Hakkie takkie?

Ik bekijk de scans en foto’s. Kijk, ik ben geen radioloog en ik snap ook zeker niet alles wat ik zie, maar één ding is duidelijk: de tumor heeft een gedeelte van de zaadleiders ingekapseld. Ik kan me niet zo indenken dat dit niet operabel is. Het spreekwoord is toch ‘hakkie takkie weg zakkie’?

Overleg met oncologen

De dagen erna leer ik Sander beter kennen. ’s Nachts slaapt hij en lees ik een boekje of schrijf ik wat in mijn dagboek. Maandag ben ik uitgenodigd voor een groot overleg met oncologen uit allerlei MC’s in Nederland in een ziekenhuis in Amsterdam. Dit doen ze maandelijks om te brainstormen over casussen.

Sander op het scherm

In de grote ruimte werk ik nog wat dossiers bij, als een oncoloog van het Antoni van Leeuwenhoek tegenover me zitten. De vergadering begint en tot mijn grote schrik zie ik op het scherm ineens de naam van mijn cliënt Sander. De oncoloog van Rotterdam heeft hem ingebracht als casus. Nu snap ik waarom erop werd gestaan om naar het overleg te komen.

Toch genezing mogelijk?

De artsen brainstormen over hoe Sander toch nog genezen kon worden. Ik luister aandachtig mee. Het gebeurt me in de palliatieve zorg nooit dat artsen nog bezig zijn met genezing, zeker niet als ik in beeld kom. Meestal is het dan nog gewoon een beetje rekken. Maar bij Sander was er dus nog wel een vraag naar genezing. Dat was heel bijzonder.

Stille wateren

De mannen kwam er niet echt uit. Ik zeg wel: mannen. Er was één vrouw die stil aan de hoek van de tafel zat. Ze zat druk te pennen, dus ik dacht dat het de notulist was. Ineens stond ze op. Ze schraapte haar keel en begon een verhaal in vakjargon, waar ik geen touw meer aan vast kon knopen. De mannen keken verbaasd.

Schoon verklaard

De eindstand was dat Sander zouden kunnen opereren met behoud van zijn geslachtsdelen, maar zonder teelballen en een stuk van de endeldarm. Dat zouden ze kunnen ondervangen met een reconstructie. De arts tekende het uit en het verscheen op de monitor. De belangrijke slagaderen en aderen zouden gespaard worden en een aantal venen zouden worden omgelegd met stands, maar hij zou – als dit allemaal lukte – schoon verklaard worden.

Dolgelukkig

Je snapt natuurlijk wat zijn reactie was, Sander was door het dolle heen. Alsof je een lolly aan een baby geeft. Veertien dagen later lag hij in Amsterdam op de OK, en ondanks dat Sander via de natuurlijke weg geen kinderen meer kan krijgen, leeft hij en is hij dolgelukkig met zijn vriendin.

Mooie samenwerking

Toch mooi hè, dat zo’n samenwerking ervoor kan zorgen dat iemand weer geneest. Ik doe het de artsen niet na. Nee, laat mij maar gewoon lief en leuk doen bij mijn cliënten, want ik zou het niet kunnen.