Hospice-verpleegkundige Esther: ‘Door de coronacrisis kunnen niet alle dierbaren afscheid komen nemen’

Nog maar enkele weken geleden keken we met lede ogen aan wat er allemaal in China gebeurde door het coronavirus. ‘Wat erg!’, om je daarna weer bezig te houden met je eigen dagelijkse bezigheden. Zeg nou zelf, het is altijd toch een beetje ver van mijn bed geweest?

Dichterbij

Sinds enkele weken wordt het virus ineens zichtbaar in de vorm van vele rode stippen en vlekken op de wereldkaart. Eerst ver van ons kleine landje, maar niet lang daarna kwamen de rode vlekken langzaam op ons af. Ik schrok van de eerste rode stip in Nederland. Het zal toch niet? Mijn dagelijkse bezigheden gingen gewoon door, maar ik kon het niet laten elke dag even te kijken of er meer stipjes en vlekjes bij kwamen en waar ze zich bevonden.

Tastbaar

Het land kleurt roder en roder. In het hospice zijn we hard aan het werk geweest om een worst-case-scenario-plan klaar te maken. De beschermende kleding, brillen en maskers liggen klaar. De vrijwilligers zijn naar huis gestuurd tot zeker 6 april. Alle taken liggen nu bij de verpleegkundigen en de coördinatoren.

De hospice-cliënten

Het coronavirus gaat aan onze cliënten voorbij, ze worden opgeslokt door hun eigen gevecht en hebben alle energie nodig voor zichzelf. De familie en vrienden worden het hardst door de crisis getroffen. Niet iedereen kan meer komen om afscheid te nemen. Alleen de dichtstbijzijnde naasten kunnen nog komen. De rest blijft achter met misschien onverwerkte gevoelens van gemis en schuldgevoelens. We zouden zo graag anders willen, maar we kunnen niet anders dan de regels opvolgen.

Stilte voor de storm?

Geen idee hoe het verder gaat lopen. Er hangt een vreemde stilte in het hospice. Twee bedden zijn er leeg en beschikbaar. Is dit de stilte voor de coronastorm? We voelen ons sterker en nog meer met elkaar verbonden. We staan allemaal klaar om in actie te komen en vragen dagelijks naar elkaars gezondheid en houden de nieuwe opnames nauwlettend in de gaten.

Applaus

Ondertussen heeft er al een hartverwarmende ovatie plaats gevonden voor alle mensen in de zorg. Ietwat gegeneerd heb ik het ontvangen. Want ondanks één rood stipje in onze woonplaats, ondanks dat we helemaal klaar te zijn voor ‘de strijd’, is het hier nog heel rustig. Alle collega’s zijn nog gezond en we hebben nog geen uur extra hoeven werken.

Afgunst?

Ik kijk met verbazing naar iedereen die gilt dat het applaus niet eerlijk is omdat zij ook in een belangrijke branche werken. Het ergste wat ik las: ‘Als die zustertjes met hun diplomaatjes van hun werk thuiskomen hebben ze ook hun boodschapjes nodig waar wij keihard voor zorgen!’

Nabijheid

Maar zeg eens eerlijk? Raken zij de getroffen mensen aan? Houden zij hun hand vast als de strijd uitzichtloos lijkt? Wassen zij hun bezweette en bevuilde lichamen wanneer ze er zelf niet meer toe in staat zijn? Riskeren zij het risico om door dichtbij te zijn zelf het virus op te lopen? Overschrijden zij de afstand van anderhalve meter? De zorg vraagt niet om applaus, met of zonder gaan we echt wel door.  

Samen sterk

Het feit is dat we elkaar allemaal nodig hebben. Het gaat niet om applaus of dat een vitaal beroep nu belangrijker is dan een ander beroep. Respect is voor iedereen! We hebben elkaar allemaal nodig: de thuiswerkers, winkeliers, de voedselbranche, de vuilnismannen, het onderwijs, de jeugd die het nu thuis moeten dealen, de politie, brandweer enzovoort. Samen staan we sterk en hebben eenzelfde doel: deze zware tijd met elkaar doorkomen en voor elkaar klaar staan!

Ik wens jullie kracht

Mijn hart gaat uit naar iedere collega in de zorg die op dit moment aan het strijden is om anderen met het besmette virus te helpen. En naar de rest van de collega’s die net als ik klaarstaat. Klaar om in actie te komen waar of wanneer het ook nodig is. Applaus!

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-‘.