‘De Titanic is aan het zinken, maar het orkest speelt door’ – Hoe ervaart zorgpersoneel de coronacrisis?

Semra* (ziekenhuisverpleegkundige): ‘Chaotisch en onduidelijk: de Titanic is aan het zinken, maar het orkest speelt door. Ik vraag me af of iemand echt weet wat we aan het doen zijn. Protocollen worden steeds gewijzigd. Volgens mij zijn die wijzigingen vaker gebaseerd op de beschikbare materialen dan op veiligheid. Bij het norovirus en influenza barstten collega’s al in huilen uit, maar toen waren de maatregelen lang niet zo extreem als nu. Hoe gaan we het nu dan redden? Ergens heb ik ook wel hoop dat al die strenge maatregelen daadwerkelijk helpen en dat we daardoor ons werk beter kunnen doen.’

Onzekere tijd voor zorgleerlingen

Dixie (leerling-verpleegkundige in het ziekenhuis): ‘Vervelend: ik mag niet verder met mijn stage als leerling-verpleegkundige. Begrijpelijk, maar tegelijkertijd voel ik me machteloos. Ik weet alleen dat ik tot 31 maart geen stage mag lopen en niet naar school mag. Derde en vierdejaars worden ingezet als extra krachten, maar eerste en tweedejaars zijn nog niet deskundig genoeg. Wij voelen ons machteloos. Het liefst zouden we naar het ziekenhuis stappen om te gaan helpen.’

Voorraden raken op

Alida: ‘Zorgelijk: wij hebben op het werk een brief gekregen. Daarin staat dat de beschermingsmiddelen zoals mondkapjes en handschoenen opraken. Daarom moeten we extra zuinig zijn met de aanwezige voorraad. Ik merk nog niets, maar die brief zegt meer dan genoeg.’

Richtlijnen komen niet overeen

Kirsten* (verpleegkundige in de thuiszorg): ‘Ik merk dat ik veel alerter moet zijn bij mijn werk in de thuiszorg. Normaal ga ik meteen naar een cliënt toe in de thuissituatie. Nu bel ik eerst of het wel noodzakelijk is om langs te komen. Daarnaast merk ik dat de richtlijnen niet altijd overeenkomen. Het RIVM geeft aan dat je bij klachten thuis moet blijven. Mijn werkgever geeft aan dat we de richtlijnen volgen, maar als je geen koorts hebt, moet je gewoon komen werken.’

Bang voor het slechtste scenario

Sofia* (oncologieverpleegkundige): ‘Ernstig en angstig: we hebben geen grip op het virus. Iedereen kan het krijgen en er in het slechtste scenario aan sterven. Wat staat ons nog te wachten…’

Balen

Amna* (SEH-verpleegkundige): ‘Momenteel kan ik niet werken, omdat ik een operatie heb gehad. Ik baal er goed van, maar het duurt nog wel even voor ik weer aan de slag kan. Het zit totaal niet in me om niks te doen. Van mijn collega’s hoor ik niets, dus ik heb er geen idee van hoe het er op dit moment op mijn werk aan toegaat.’

Nog steeds het mooiste vak

Alana (leerling-verpleegkundige in de thuiszorg): ‘Ik vind het heel spannend allemaal. Inmiddels leveren we alleen de strikt noodzakelijke zorg. Dat is moeilijk voor de cliënten, maar wel beter. Het idee dat je ergens naartoe gaat waar anderen juist weg moeten blijven is heel onwerkelijk. Het lijkt allemaal een grote film. Ik ben bang dat ik mensen ziek maak, of nog erger… Aan de andere kan zorgt iedereen nu voor elkaar en dat is mooi om te zien. Ik vind nog steeds dat ik het mooiste vak heb!’

Acute zorg

Sandrine (hbo-verpleegkundige): ‘Ik kom net terug na 3 maanden gereisd te hebben. Momenteel werk ik bij de GGD, maar ik sta nu liever aan de frontlinie. Ik doe graag acute zorg. Daarom hoop ik dat ik mijn expertise ten tijde van de coronacrisis in het ziekenhuis zal gaan kunnen inzetten.’

*De namen met een ster zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Deze zijn wel bekend bij de redactie.