'Er was niet eens tijd voor een praatje, en dat is zo belangrijk voor deze dame die zich eenzaam voelt'

Als ik naar mijn nichtje van vier en neefje van twee kijk, die samen in de speeltent in mijn woonkamer zitten, kan ik genieten. Vanmorgen, toen ik mijn neefje uit zijn logeerbedje haalde, zei hij tegen mij: "Mama thuis." Hij vindt logeren nog spannend. Mijn nichtje vindt logeren heel fijn en wil het liefst alleen bij ons een nachtje slapen. Het is meestal één groot feest die ene week in de maand dat ze samen bij ons thuis mogen slapen, omdat mama nachtdienst heeft en de andere mama al heel vroeg naar haar werk moet. Daar pas ik mijn rooster echt op aan.

Dit doet me ook denken aan wat één van mijn bewoners mij in tranen vertelde tijdens één van mijn diensten. Ook wij hebben onderbezetting op de werkvloer. Niet alle diensten kunnen helaas worden opgevuld. Daar kan de ene collega beter mee omgaan dan de andere. Tijdens mijn gesprek met deze mevrouw vertelde ze hoe blij haar kinderen zijn dat ze nu bij ons mag wonen. Mevrouw is dit echter niet. Met trillende stem vertelt zij over haar leven. Alles kon en mocht thuis. Nadat de kinderen uit huis waren, was alles altijd goed. Kwam één van de kinderen spontaan aanwaaien, was er altijd plek. En er was altijd genoeg te eten. Eén warme inloop. Ze heeft daar nog jaren van mogen genieten, tot ze werd getroffen door een CVA. Door hemiparese werd ze rolstoelafhankelijk en kon ze niet meer in haar woning blijven wonen.

Als mevrouw verder vertelt, geeft zij aan dat zij dankbaar is dat zij hier bij ons mag wonen, maar ze is niet gelukkig. Het appartement waar zij nu zit is een eindstation, zoals ze mij geëmotioneerd vertelt. "Maar de meesten van jullie hier zijn engeltjes."

De aanleiding van ons gesprek was dat ze gehaast werd geholpen. Er was niet eens tijd voor een praatje, en dat is zo belangrijk voor deze dame die zich eenzaam voelt en duidelijk moeite heeft om de regie, die ze altijd heeft mogen ervaren, steeds meer uit handen te moeten geven. Steeds meer raakt ze een stukje van haar 'oude ik' kwijt. Ik besluit om haar wat vaker op te zoeken, zodat ze haar verhaal kwijt kan.

Levende rouw om een leven dat niet meer is zoals het altijd hoorde te zijn. Op een dag als deze sta ik daar toch weer even bij stil.