'Als zij mij aankijkt, springen de tranen in haar ogen'

Geliefd voelen

Tijdens een gesprek met Ans over de klachten die zij heeft over een onbekende medewerker die haar in de nacht geholpen heeft, schiet zij vol. De tranen lopen langs haar wangen. Een tafereel die zich iedere keer als ik met haar in gesprek ga weer voordoet. Veelal vertelt zij aansluitend hoe moeilijk het voor haar is om afhankelijk te moeten zijn en hier te moeten wonen. Dat kan ik mij maar al te goed voorstellen, dus neem ik de tijd zodat zij haar verhaal kan doen. 

Voor Ans is het belangrijk dat de zorgmomenten voor haar voorspelbaar verlopen. Daarom heeft zij een omgangsadvies waarin de afspraken over de zorg- en contactmomenten zorgvuldig beschreven staan. Tijdens het gesprek vertelt zij steeds weer aan mij dat deze gebruiken duidelijk vermeld staan en de medewerkers toch kunnen lezen voor zij naar haar toegaan voor het zorgmoment?

Voor haar is het belangrijk dat ik naar haar luister en haar vertel hoe vervelend ik dit voor haar vind, zeker omdat zij afhankelijk is en dat dit al zo moeilijk voor haar is. 

Toch verloopt dit gesprek anders dan andere keren. Als zij mij aankijkt, springen de tranen in haar ogen. "Als kind heb ik nooit liefde van mijn moeder mogen ontvangen", vertelt zij geëmotioneerd. Ans is in Brabant opgegroeid en op jonge leeftijd moest zij als oudste dochter al gaan werken om haar steentje bij te dragen in het ouderlijk gezin. Wat zij verdiende, moest zij aan haar moeder afstaan. Heel af en toe stak haar vader haar wat geld toe. Stiekem, zodat zij iets voor zichzelf kon kopen. Ans heeft een zus die negen jaar jonger is dan zij. Haar zus was moeders lieveling en kreeg alles, terwijl van Ans verwacht werd dat zij ging werken.

Als Ans bij haar tante in Beverwijk logeert, helpt zij een overbuurvrouw met de afwas en zo leert zij haar man kennen. De eerste jaren corresponderen zij met elkaar, omdat hij voor zijn werk naar Nieuw-Guinea is uitgezonden, maar wanneer hij terug in Nederland is, worden zij een stel. Haar man vind het niet kunnen hoe Ans door haar moeder behandeld wordt en komt voor haar op. Kort hierna trouwen zij en trekt zij bij hem in. Haar man zorgt dat zij de eerste drie jaar van het huwelijk samen kunnen genieten en leuke dingen ondernemen. Ondanks een gelukkig huwelijk lukt het haar niet om in Beverwijk een sociaal leven op te bouwen. De heimwee naar Brabant blijft. Na drie jaar huwelijk wordt zij de trotse moeder van een zoon. 

Trots vertelt ze dat zij met haar gezin met regelmaat op bezoek bij familie in Brabant ging. Zelfs als zij het bericht krijgt dat haar moeder stervende is. Ruim 2 1/2 uur is zij onderweg om haar moeder op haar sterfbed te bezoeken om afscheid van haar te nemen. Inmiddels komen de tranen weer op. Zij vertelt dat ze haar moeder een kus wilde geven, maar dat zij haar hoofd van haar wegdraaide. Hier heeft zij nog steeds verdriet van. De dochter die niet goed genoeg was, niet geaccepteerd werd door haar eigen moeder. Een aantal jaar later wordt haar man ziek, longkanker. Er volgt een intensief ziektebed en niet lang na de diagnose, moet zij afscheid nemen van haar grote liefde. Ans blijft alleen met haar zoon achter in Beverwijk. Na 35 jaar heeft zij dit verlies nog steeds geen plek kunnen geven. Haar enige lichtpuntje is haar zoon die trouw bij haar op bezoek komt en veel met haar onderneemt.

Als ik na het gesprek met Ans de afdeling verlaat, moet ik aan haar denken. Een dame die altijd afstand houdt en gereserveerd overkomt, vertelt mij ineens over de pijn die zij al jaren voelt en nooit een plek heeft kunnen geven. Ergens voel ik hoe bijzonder het is dat zij haar verhaal met mij deelt.