'Alles wat in jou was, is vervaagd door een dikke mist'

Daar zit je dan, in een stoel in een rustig hoekje van de kamer. Voorover gebogen, met je ogen dichtgeknepen. 'Zuster!' Als een huiskamermedewerker naar je toeloopt en je bij je naam noemt: 'Dag Els, wat kan ik voor je doen?', komt er geen antwoord.

Als er tegen je wordt gesproken, of de zorg je aanraakt omdat je daar wel goed op reageert, komt tussen het gesprek jouw roep: 'Zuster!'

Er zijn zorgen over jouw welzijn. Dat gaat al wekenlang niet goed. Ieder meetmoment wordt dat duidelijker. Dan acht kilo eraf en een week later weer drie. Alles vind je vies, maar ook jouw houding helpt niet mee. Wanneer de huiskamer voor jou te druk is, word je meegenomen naar een rustig plekje met minder omgevingsprikkels. Er wordt een koptelefoon opgezet zodat de geluiden waar jij zo onrustig van wordt, jou niet hinderen. Je hoort dan de muziek die jouw kinderen met liefde voor je hebben uitgezocht. Liedjes waar je altijd zo van hield. Even zien wij je ontspannen, je zingt zelfs kort even mee en er verschijnt een glimlach. Maar al snel verval jij terug in jouw eigen leegte, zoekende naar een prikkel, je ogen dichtgeknepen en een gespannen gelaat. 'Zuster!' Door jouw stem voel jij een trilling van binnen. Ja, je bent er nog, maar vanbinnen voelt alles leeg.

'Zuster!' Dit is voor jou de manier waardoor je weet dat jij er nog bent. Hierna verval je weer terug in de leegte die vroeger gevuld was met de vrouw die jij was. Een liefhebbende partner en moeder, een warm gezin waarin jij jouw kinderen hebt mogen zien opgroeien, jouw grote trots. Je was een mens dat warmte, liefde, vriendschap, verdriet en verlies heeft gekend.

Maar nu is alles leeg van binnen. Alles wat in jou was, is vervaagd door een dikke mist. Dementie noemen ze dat, het Latijnse woord voor ontgeesting. 'Zuster!'... Ja, je bent er nog steeds.

Door fysieke aanrakingen of door een liedje bij jou te zingen, vult de leegte even jouw bestaan als mens. Tot je lichaam alleen nog leegte waarneemt en een bevestiging zoekt dat jij er nog bent. 'Zuster!' Tot het moment gekomen is dat ook jouw lichaam niet meer roept en dan is het stil. Niet meer reageren op je omgeving, steeds langer jouw ogen dicht, geen zuster meer, alleen nog stilte.

De prikkel van mijn leven,

die bevestiging zoekt van mijn zijn.

Vult mijn geest maar even,

maar langzaam dooft het uit.

De prikkel van mijn leven,

die mijn geest vulde, mij liet zijn.

Is gestopt met geven,

nu zal er slechts stilte zijn.

De prikkel van binnen,

zend niets meer uit.

Langzaam wordt het stiller, 

nog even en ik zal niet meer zijn.