'Maar de geur hier is niet een geur van thuis. Waar ben ik toch?'

Spinsels uit het verleden.

Ontwaken doe ik op een vreemde plek. Op mijn bed zie ik een deken. Maar niet zoals thuis. Die zie je ook in het ziekenhuis, ben ik daar soms nu? Maar waarom? Ik ben toch niet ziek? Maar ik voel wel verschillende pijntjes en als ik opsta, voelt alles stram. Dat is raar, ik heb gisteren toch samen met Aaltje touwtje gesprongen bij haar ouders in de achtertuin?

Als ik om mij heenkijk zie ik de meubels die bij mijn bed staan. Die komen mij ergens bekend voor, maar de geur hier is niet een geur van thuis. Waar ben ik toch?

Struinend door mijn kamer zoek ik naar iets dat herkenbaar voor me is. Als ik de kast open, zie ik sjaaltjes hangen. Een glinstering van herkenning gaat aan mij voorbij uit de tijd dat ik mijn moeder sjaaltjes zag dragen. Mama, waar is zij toch? Moet ik niet naar school?

Op het nachtkastje staat een foto, wat een bekend gezicht. Ineens flitst de gedachte aan mijn gezin voorbij. Waar is Jan, mijn man nu toch? Martin heb ik ook nog niet gezien, mijn kind! Waar ben jij gebleven? Een ogenblik van paniek en angst gaat door me heen. Ik voel me verloren.

Ineens gaat de deur van mijn kamer open. Daar staat een vriendelijk gezicht, maar heb geen idee wie zij is. Ze noemt mij bij mijn voornaam en steekt haar hand naar mij uit. Dus zij kent mij wel. Op haar verzoek loop ik mee naar de wastafel. Daar staan wij naast elkaar, ik voel mij gerustgesteld. Maar als ik in de spiegel kijk, schrik ik. Wie is dat toch die daar staat? Toch zie ik door dat rimpelend gelaat en die dunne grijze haren iets bekends, wat mij geruststelt.

Als ik naar de woonkamer word gebracht voor het ontbijt met mijn kopje thee en boterham met jam, ben ik het gebeuren van deze morgen weer vergeten, maar toch voel ik me onrustig. Verschillende spinsels gaan aan mij voorbij van verschillende momenten in mijn leven. Ik kan ze niet meer goed duiden en dat maakt mij bang.

Spinsels uit het verleden nemen mij mee door momenten in mijn leven. Verzonken in gedachten zoekend naar iets bekends. Wat is het fijn om juist dan een vriendelijk gezicht met uitgestoken hand mij mee terug te laten voeren naar wie ik nu ben.