'Deze twee tieners staan al drie-nul achter in het leven en dan moet dat eigenlijk nog beginnen'

Het is guur buiten en in gedachten loop ik het korte stukje naar het adres waar ik die nacht zal waken. Het huis waar ik moet zijn ligt dicht bij mijn eigen paleisje, maar onze werelden zijn mijlenver van elkaar verwijderd.

Ik bel aan en een tiener doet open. Pas zeventien jaar is hij en zijn broer is negentien. Twee tienerjongens in hun trainingspak, acne in het gezicht en petje scheef op hun jonge koppies. De wreedheid van deze situatie beneemt me de adem. Het bed van hun zieke moeder staat prominent in de kale woonkamer. De eetkamerlamp hangt er gedeeltelijk boven en het felle licht is kil en wit. Er is geen welvaart in dit eenvoudige huurhuis, de spaarzame meubels staan verloren in de ruimte. De overduidelijke armoede is schrijnend. Ik voel de weerzin in mijn lijf, die weerzin die ik de hele dag al voelde toen ik dit adres door kreeg. Ik ben altijd onrustig als ik moet waken bij een jong gezin, want de beelden zijn van een heftigheid die altijd onder mijn huid kruipt. En ook nu weer zegt een beeld wel duizend woorden.

De jongens kussen hun moeder welterusten en gaan naar bed; morgen is het weer ‘gewoon’ een schooldag. Ik kijk ze na terwijl ze samen de kamer uitlopen, de smalle jongensschouders waar zoveel leed op rust. Hun vader kennen ze amper, die woont zelfs niet in hetzelfde land als deze twee. Er is geen liefdevolle opa of oma, geen netwerk waarop teruggevallen kan worden en ze zijn te jong om financieel op eigen benen te staan. Deze twee tieners staan al drie-nul achter in het leven en dan moet dat eigenlijk nog beginnen.

De rest van de nacht zit ik naast haar bed. Zelf heeft ze maar weinig zorg nodig, zegt ze. Ze is vooral bezig met de zorg voor haar kinderen. Al haar energie besteedt ze aan haar jongens en aan ‘hoe verder, straks’. De scherpte van sommige levens is oprecht onmenselijk. Want waar sommigen alles schijnbaar cadeau krijgen tijdens hun bestaan blijft dit gezin maar weinig bespaard. Hun leven staat bol van armoede en bruut verlies. De paar nachten die ik naast haar bed zit geef ik alle warmte die ik in me heb en luister ik vooral. Ik kan veel te weinig doen. Een week of vier later overlijdt ze, thuis in alle rust, met haar jongens naast haar bed. Kort erna verhuizen zij naar een tante, ver van de plek waar ze thuis zijn. Extra pijn erbovenop gestapeld.

De afgelopen weken las ik er regelmatig over, over jongvolwassenen die hun thuis moeten verlaten na het overlijden van hun vader of moeder. Een paar jaar geleden overkwam het Sam, de zoon van een oud-collega, toen zijn moeder veel te jong overleed.

Extra pijn bovenop al het leed dat er al was.

Naast alle wachtgeldregelingen voor politici en allerlei gesuikerde regelingen voor diplomaten zou het ook oprecht prachtig zijn als we een vangnet creëren voor deze kinderen. Een liefdevolle financiële handreiking. Zodat hun thuis ook gewoon hun thuis mag blijven na het overlijden van hun pap of mam. Hun leed is dan tenslotte al groot genoeg. Goed idee, toch?

Cynthia bundelde al haar dierbare verhalen ‘Zorgliefde’, een bundel vol herkenning voor veel zorgcollega’s.  https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Of neem eens een kijkje op haar website! https://cynthiapoen.nl/