'Ze vergeet steeds dat hij er niet meer is en onvermoeibaar is ze constant naar hem op zoek'

Hij mist zijn huis, zijn spullen, zijn ik.

Ik vind het volkomen begrijpelijk. Mijn fijnste moment van de dag is ook dat thuiskomen, en dubbel na een overvolle werkdag. In deze periode voel ik dat extra. Vaak branden de kaarsjes al als ik ons huis binnenloop en ook de open haard doet zijn ding. Warmte en vlammetjes, heerlijke thuiskomen is dat.

Hij is na die ziekenhuisopname direct door verhuisd naar ons. Er was voor hem geen afscheid nemen van alles wat hem zo dierbaar is, wat zo laat zien wie hij is als mens. Oude foto’s, stoffige prullen of die fijne plek waar hij zo graag zit. Ik vind het hartverscheurend.

Helaas zit naar huis gaan er niet meer in voor deze oude man. In de loop van de nacht verslechterd zijn situatie ineens razendsnel, en de volgende ochtend overlijdt hij. Zijn echtgenote alleen en in verwarring achterlatend. Ze vergeet steeds dat hij er niet meer is en onvermoeibaar is ze constant naar hem op zoek. 

Een week later moet zij noodgedwongen verhuizen. Deze plek voor hen samen was een noodgreep, ik had bedacht dat ze kostte wat het kost bij elkaar moesten blijven. En daar hebben we met zijn allen ons best voor gedaan. Het is wonderschoon dat het gelukt is.

Maar zij heeft andere zorg, specifieke zorg nodig, en die is er onvoldoende op deze plek. 

Diezelfde dag vind ik nog een fijn nieuw thuis voor haar. Het is de enige mogelijkheid in een onmogelijke situatie. Weer moet ze verhuizen, vlak na de uitvaart van haar echtgenoot. Ga er maar aanstaan op je oude dag.

Het kon niet anders, ik weet het heus. Maar de heftigheid van deze hele situatie, en het onvermogen om het anders te doen, beter dan dit, ijlt nog een hele poos na.

Van al mijn ervaringsverhalen werd een prachtige bundel gemaakt, ruim dertig jaar aan ‘zorgen voor’ goot ik liefdevol in mijn boek. Nieuwsgierig naar meer van Cynthia? Neem eens een kijkje op haar website!