'Sommige mensen sluipen ongemerkt naar binnen, en nestelen zich in een ruimhartig hoekje van mijn malle zorghart'

Die eerste keer dat ik bij haar aanbelde, bekeek ze me met achterdocht. Hulp om zichzelf te verzorgen in de ochtend had ze echt niet nodig, ze deed alles nog prima zelf. Het duurde een poosje voor ik haar vertrouwen had gewonnen, maar al snel was er een vorm van herkenning als ik vroeg in de ochtend voor haar voordeur stond.

Samen verzorgden we haar ontbijt, want hoe dat ook alweer moest, dat was ze vergeten. Ze vergat of ze had gegeten, hoe ze een broodje moest smeren, en waar ze alles had opgeborgen. Die confrontatie was steeds weer een heftige voor haar. Alles was een zoektocht. Naar het bestek dat overal in laatjes of kastjes lag, naar haar borden of alles wat ze nodig had voor haar dagelijkse zorg. De chaos in haar huis was representatief voor de chaos in haar hoofd. 

Op mijn vraag of ze al onder de douche was geweest, antwoordde ze steevast dat ze vroeg in de ochtend al had gedoucht, ook al was er geen natte handdoek te bekennen. Ik nam tassen wol voor haar mee die op mijn zolder lagen te verstoffen, en zij haakte er spreien van op de dagbesteding. In de ochtend vlocht ik haar lange haar in en ze glimlachte een brede glimlach, omdat ze dat zo mooi vond staan. Vol enthousiasme liet ze me haar collectie servies zien, elke ochtend weer. Die porseleinen kopjes was het enige in haar huis dat een vaste plek had, in een prachtige antieke kast.

Na een poosje ging het niet meer thuis. Liep ze vroeg in de ochtend steeds vaker op straat te zoeken, naar het huis van haar zus, of naar haar eigen plekje. Verloor ze de controle steeds een beetje meer, nam het vergeten toe. Uiteindelijk moest ze noodgedwongen afscheid nemen van haar thuis. Gelukkig vonden ze voor haar een nieuwe fijne plek, op een geweldige locatie, midden tussen het groen. Een warme en fijn thuis met voldoende wol voor heel veel spreien, en een plekje voor die mooie kast met al haar kopjes. Was er de klok rond warme zorg.

Ik nam afscheid en zorgde verder, voor heel veel andere mensen. Maar ik miste dat zorgen voor haar echt nog een poosje. Want sommige mensen sluipen ongemerkt naar binnen, en nestelen zich in een ruimhartig hoekje van mijn malle zorghart. Een zorghart waarin altijd nog wel een plekje vrij is.

Van al mijn verhalen werd een prachtige bundel gemaakt, ruim dertig jaar aan ‘zorgen voor’ goot ik liefdevol in mijn boek. Nieuwsgierig naar meer van Cynthia? Neem eens een kijkje op haar website!