De Zeeuwse Zuster: ‘Ik ben hier niet om een vriendje van je te zijn, maar ik sta altijd voor je klaar’

De hele dag al loopt ze me op haar manier te vervelen. Het is een soort van aandacht vragen en frustraties uiten. ’t Is iets wat ik zo onderhand wel gewend ben. Als je in de psychiatrie werkt, is het vaak meedeinen met vrijwel alle gemoedstoestanden. En ik? Ik bevind me momenteel in een noordwesterstorm, windkracht tien. Ze zit niet lekker in haar vel. Haar stemmingswisselingen zijn op z’n zachtst gezegd grillig. Dit is niet fijn voor haar omgeving, maar vooral niet voor haarzelf.

Desalniettemin zorg ik maar wát graag voor haar. Het is een manier van omgaan met elkaar op basis van nabijheid. Onder het motto: ‘Ik ben hier niet om een vriendje van je te zijn, maar ik sta altijd voor je klaar'. Da’s iets waar al onze cliënten op kunnen rekenen, en wederzijds vertrouwen is daarbij erg belangrijk.

Tegen het einde van mijn dienst is ‘de storm’ weer gaan liggen en roept ze vanuit haar kamer om hulp.

Een dubbele knoop in haar veter zorgt ervoor dat ze haar schoen niet uit krijgt. Een grote, lieve lach staat op haar snoet. ‘Wat kan ik voor je doen?’, vraag ik vrolijk. Ze wijst naar de boosdoener en ik ga op één knie bij haar stoel zitten. Met een smile kijkt ze tegen de kruin van mijn hoofd aan. En toen gebeurde het…

Vanuit mijn ooghoek zie ik haar hand naar mijn hoofd reiken. Haar vingers belanden op mijn slaap en ze tilt mijn haren omhoog. ‘Het komt allemaal door mij', zegt ze ingetogen. En ze begint plots met haar Amsterdamse accent te zingen.

‘Ik heb eerbied voor jouw grijze haren… Ze bekronen jouw lieve gezicht.’ Met een twinkel in haar ogen zegt ze daarna: ‘Weet je, ik zou eens wat braver mogen zijn voor je.’

Man, man, denk ik, terwijl ik stiekem een beetje smelt. Wat een coronakapsel allemaal wel niet teweeg kan brengen, zeg. Een momentje om te koesteren en aan terug te denken wanneer er weer een nieuwe storm opsteekt. Het weer op de afdeling is de laatste tijd namelijk nogal wisselvallig.