De Zeeuwse Zuster: 'Het gegalm in de grote badkamer is niet om aan te horen!'

‘Zou je mee willen doen met één van de activiteiten bij het verenigingsleven?’ Dit is een vraag die we aan iedere cliënt(e) stellen die bij ons op de afdeling komt wonen. Bij ons in de zorginstelling is er een breed aanbod aan hobby’s die in groepsverband worden georganiseerd. Zo is er onder andere het atelier, de filmavond, een bloem- en tuinvereniging en nog véél meer. Schitterend dat we zo’n waardevol scala aan activiteiten kunnen bieden aan onze cliënten. Dat is zorg op maat. Toch?

‘Ik vind er geen reet aan!’, zegt ze met een verveeld gezicht. ‘Ga nou maar weg met je stomme geouwehoer!’ Prima… Ik kom er later wel op terug. Ze is er duidelijk niet van gecharmeerd dat ik haar vraag naar haar interesses en vroegere hobby’s. Het is een dame met een uitgesproken mening en een flinke rugzak aan levenservaring. Het duurt uiteindelijk vijf diensten, waarin ik op een relaxte manier bouw aan het contact met haar. Er ontstaat iets moois, door middel van muziek.

We blijken allebei een liefde te hebben voor muziek uit de jaren '60 en '70. Van alles een beetje door elkaar, voor iedere ‘mood’ een ander nummer. Wat een uitkomst, want ze heeft nogal eens last van stemmingswisselingen. Daar kan ze niets aan doen, want dat is een onderdeel van wie ze is. Waar we wél wat aan kunnen doen, is de impact van zowel haar euforische momenten als de diepe, donkere dagen dragelijk maken.

Aangezien ze graag op zichzelf is en geen type is voor gezamenlijke activiteiten, moet ik op zoek naar iets wat passend is. Iets waar ze zelf de controle over heeft. Een stukje eigen regie binnen de structuur van de dag die op de afdeling heerst. Een draadloze koptelefoon blijkt de uitkomst te zijn. Daar kan ik haar mee helpen. We struinen samen YouTube af naar nummers die ze graag hoort. Zo komen Little Richard, Bob Marley, Elvis en Cuby & the Blizzards gebroederlijk op het SD-kaartje te staan.

Ze huilt en ze zingt, ze zingt en ze huilt. Ze geniét en ze zingt. Ze zingt... Overal, wanneer ze wil. Met haar koptelefoon strak over haar oren heen, laat ze luidkeels van zichzelf horen. Haar talenten zijn in haar beleving van wereldklasse. Zolang het volume maar hard genoeg staat. Ik zit achter de computer en zak wat onderuit in de bureaustoel. Het lukt me niet om me te concentreren op mijn rapportages. Het gegalm in de grote badkamer is niet om aan te horen! Een flinke rokersstem tracht de hoogste noten te halen in de tweede of derde stem van ‘California dreaming – The papa’s & the mama’s’.

Het geluid van het doorgespoelde toilet is het eindsignaal van haar concert. Ik keer mezelf naar de badkamerdeur toe om een glimp op te vangen van haar gezicht. Een immense grijns en twinkelende oogjes komen achter de deur vandaan. ‘Kwéétnie!', zeg ik geamuseerd. Ze doet de koptelefoon van één oor af. ‘Watte?!’, vraagt ze nieuwsgierig. ‘Met dit optreden zou je het niet ver schoppen, hoor, in zo’n talentenshow!’ Ik lach om mijn eigen grap.

‘Ja, tuttebel! Je moet niet lullen man… Je stoel is toch gedraaid?!’ Ze komt niet meer bij… En ik? Ik denk dat ik ‘m maar moet incasseren.