De Zeeuwse Zuster: 'Bij de eerste kleine snurkgeluidjes sluip ik haar kamer uit'

Het is klokslag 23.00 uur. Ik loop mijn eerste controle rondje op de afdelingen die ik vannacht onder mijn hoede heb. Tweeëndertig mensen liggen lekker onder de wol… Oh wacht, maak daar maar eenendertig van; de bewegingsmelder gaat af. Door het kamernummer dat op mijn diensttelefoon verschijnt, zie ik meteen wie er uit bed is geslopen. Ik loop er gauw naartoe.

Ik steek mijn hoofd tussen de kier van haar deur, maar het is donker op haar kamer. Het licht van mijn zaklamp richt ik voorzichtig op de vloer. Twee blote voeten verschijnen in beeld. Ze zit in haar zetel en kijkt wat angstig uit haar ogen. ‘Dag, lieverd, ik ben de nachtzuster', zeg ik zacht. Ze komt staan, loopt naar me toe en kruipt tegen me aan. ‘Wat hedde gij op ouw toeteke?’, vraagt ze met haar Brabantse accent. Ze is wat argwanend. Het is duidelijk dat ze mijn blauwe gezichtsmasker niet zo kan waarderen. Gelukkig ontmoeten onze ogen elkaar en verschijnt er een kleine glimlach bij haar. Ik ken deze mevrouw nog van mijn stage tijdens mijn opleiding tot verzorgende. Het is een lieve dame die door haar ziekte duidelijk heeft ingeleverd. Door dementie gaat ze steeds verder terug in de tijd en dat wordt me snel duidelijk.

‘Waar zijn mijn kindjes? Waar is mijn moeder?' De vragen blijven komen. Ze is er onrustig door en zoekt geborgenheid bij me. Hoe moeilijk is het dan om voldoende afstand te houden. Ik aai haar over haar rug en vraag haar of ze terug in bed kruipt. Dit doet ze, maar ze is klaarwakker. ‘Ik zal vannacht over je waken en je kindjes liggen ook al lekker te slapen.’ Ze knikt tevreden en zwaait me gedag wanneer ik de deur terug op een kier trek. Nu maar duimen dat ze in slaap valt.

Toch was het maar van korte duur. Steeds weer uit bed met dezelfde vragen. In bed, uit bed. Hoe kan ik haar een rustige nacht geven, zodat ze morgen fit is voor een nieuwe dag? Bij poging drie staan we allebei aan haar bedrand. We staren samen naar het bed. Ik met een gevoel van onmacht, zij met waterlanders in haar ogen… Ze pakt mijn hand en klemt mijn arm stevig tegen haar aan. Onze ogen ontmoeten elkaar weer en ze snikt. Poeh, een brok in mijn keel… Ik sla de deken nog één keer weg. Ze kruipt weer terug in bed en ik stop haar in. Ze draait zich langzaam met haar gezicht naar de muur.

‘Schuif eens op', zeg ik. Ik neem plaats bovenop de deken en… Daar liggen we dan. Ze ligt opgekruld met haar rug tegen mijn zij. Mijn vingers maken rondjes door haar grijze krulletjeshaar, terwijl ik naar het plafond staar. Stilletjes hum ik hetzelfde deuntje als dat ik bij mijn dochters deed om ze in slaap te sussen. Haar ademhaling komt tot rust en ik voel dat ze zich ontspant. Bij de eerste kleine snurkgeluidjes sluip ik haar kamer uit. Slaap maar lekker, lief mens…

In de rapportage van de vroege dienst las ik later dat ze sliep tot 8.00 uur. Soms, heel soms moet je regels buigen om je doel te bereiken.

Dementie & preventie: het blijft een uitdaging.