Blogger Mariët - 'Het leek alsof ze me een boodschap stuurde dat ze ook nog wel eens aan me dacht'

Zolang ik in de zorg werk, ontstaan er emotionele banden tussen de bewoners en mij. Ik werk met mijn hart en dan kan het niet anders dan dat je van mensen gaat houden. Het is niet altijd liefde, maar er kan ook een band ontstaan omdat er een grote uitdaging aan vastzit om bijvoorbeeld contact met iemand te krijgen. Bewoners zijn afhankelijk van mij en mijn collega’s. Soms geeft dit strijd, maar vaak is er dankbaarheid. Door geluksmomenten te creëren bij de bewoners, krijg ik zoveel liefde terug. Al is het maar het optrekken van een wenkbrauw of een flauwe glimlach, of het bord met eten gaat leeg, of we hebben een echt 'gesprek'.

Die band kan wederzijds zijn. Zo zijn er bewoners die hun liefde kenbaar maken door cadeautjes te willen geven, of te willen betalen voor de zorg, of ze willen een zoen geven, een knuffel, ze laten zorg toe, enzovoort. Net als in het 'echte' leven heb je mensen die je mag en waar je een klik mee hebt, of juist niet. Mensen met dementie zijn heel eerlijk en oprecht. Die zeggen wat ze denken en dat komt er ongefilterd uit. Dat kan soms best bot of cru overkomen, maar het is zo heerlijk puur en meestal zit er wel een kern van waarheid in.

Zo heb ik een bewoner gekend die de hele dag door aan het woord was. Ongezouten haar mening verkondigde en heel duidelijk liet merken of ze je mocht of niet. Wanneer ze je mocht, dan zat je goed, kreeg je veel voor elkaar en beloonde ze je met kleine geschenken. Meestal in de vorm van een koek of een snoepje, een zakdoekje, een stukje zeep of ze beloofde je te betalen. Een van mijn collega’s was duidelijk haar favoriet; ze stopte regelmatig een bolus (Zeeuwse lekkernij) in haar tas en elke zondag bewaarde ze haar gekookte ei voor haar.

Wanneer mijn collega dan een paar dagen vrij was, lag het ei gewikkeld in een papieren zakdoekje te wachten tot ze er weer was. Niemand anders kreeg dit ei. Elke zondagmorgen vroeg ze om dit gekookte ei, maar ze at het zelf nooit op. Nee, dat werd bewaard voor mijn collega.

Nu is het zo dat deze collega op een andere afdeling ging werken. De koekjes en de snoepjes verdwenen nu meestal in mijn tas, maar dat gekookte ei? Dát heb ik nooit gekregen. We hadden een speciale band en ik was verdrietig toen ze overleed, maar ook dankbaar dat ik haar gekend heb en dat ze zo rustig weg mocht glijden uit dit leven. Ik mis haar soms nog wel eens. Haar gebabbel de hele dag door en haar markante, eigenwijze manier van leven bij ons in de woning.

Een tijdje terug was ik in de woning op zoek naar een ondergebit, wat nérgens te vinden was. Ik heb op de gekste plaatsen gekeken; zo ook in een handtas die al tijden in de woning staat. Die hadden we eens gekregen van de bewoner en die mocht na haar overlijden in de woning blijven. Ik wist dat die tas leeg was, op een klein portemonneetje na. Maar ja, wanneer je iets kwijt ben, zoek je overal en dus ook in dat tasje. Tot mijn grote verbazing zat er een ei in, gewikkeld in een papieren zakdoekje! Ik dacht eerst dat het een nep ei was; het rammelde toen ik het oppakte. Maar het was wel degelijk een écht ei! Het eiwit was volledig verteerd en het eigeel was een versteend balletje geworden, want het heeft weken in dat tasje gezeten. 

Ik moet zeggen dat ik verstijfd en met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel een poosje ben blijven zitten, met dat ei in mijn handen. Het leek alsof ze me een boodschap stuurde dat ze ook nog wel eens aan me dacht en dat ze weet dat ik haar nog wel eens mis. Ze hield wel van een grapje. Had ze me nú niet mooi te pakken?!