Broeder Sjuul: 'Ik ga nu liever dood met een gevulde buik, dan met een hongerig gevoel'

Vier volle jaren heb ik dit moment voor me uitgeschoven. Mijn eigen kleding brengt namelijk nogal wat nare herinneringen in me naar boven. Als kind mocht ik kleding uitzoeken bij Cranenbroek; daar kun je relatief goedkope kleding kopen. Het is niet de schuld van mijn ouders. Zij probeerden ons alles te geven en draaiden elk dubbeltje om. Ik denk dat iedere ouder dat wel herkent. Ik liep nooit voor gek verder, hoor, maar de spijkerbroeken waren altijd van die stugge, vormloze, egale, niet weg te slijten ondingen. Mijn klasgenootjes liepen in merkkleding met spijkerstofprintjes. Je weet wel, die lichtere plekken in je broeken. T-shirts kwamen daar ook vandaan. Het was degelijk spul, want hoe hard ik ook mijn best deed: die meuk ging nooit kapot.

Eeuwige strijd met maten

Naast dat trauma heb ik er nog één, namelijk mijn maat. Vanaf een jaar of 10 ging ik van kindermaat naar de volwassen maten. Ik was op z'n zachtst gezegd nogal stevig, dus van maat S ging ik vrij snel naar maat M. De meeste klasgenootjes liepen toen nog in de kindermaten. Inmiddels hebben de meesten een maat M en ik groeide ondertussen door naar maat L en XL… Nu heb ik XL en XXL (ligt aan de pasvorm). Door de jaren heen lijkt het wel of ik steeds dikker en dikker word, maar ik weeg al 4 jaar hetzelfde. Alleen het cijfer achter de komma verspringt met enige regelmaat.

Voor broeken geldt hetzelfde: van maatje W30 naar W34 en door naar W36 of W38, afhankelijk van hoe opgezet mijn buik die dag is. De meeste klasgenootjes bleven op W30 of misschien W32 hangen, maar dan hield het wel op. Ik ben nooit slank geweest en hoe hard ik het ook probeer: het enige dat minder past is mijn zelfbeeld in dat lichaam dat eigenlijk gewoon zijn eigen naadje naait.

Dan toch niet

Vier jaar geleden kocht ik de laatste broek en het laatste shirt, nadat de verkoopster aankwam met: 'Sorry, meneer, groter dan dit hebben we niet. Misschien moet u het bij een grote maten winkel proberen.' Was ik toch met mijn stomme hoofd zo’n modepoppetjes winkel binnengelopen. Woest was ik. Ik dacht: 'Dan toch niet. Ik wil geen kleding meer kopen. Ik haat het, die winkels met muziek en felle spots in de paskamer, waar je als man lekker je cup A kan bekijken en iedere pigmentvlek vier keer groter lijkt. En iedere puist lijkt op een vulkaan. Sterf de dievenmoord met je kleding.' Het oudste in mijn kledingkast is 12 jaar oud: een oversized verfspattenshirt van de CoolCat. Dat van 4 jaar geleden was een korte broek met een te krap T-shirt.

Tijd voor nieuw

Ik kan niet op feestjes komen in mijn uniform, al voel ik me daarin zeker het meest zelfverzekerd. Niemand die mij vertelt dat ik er niet uitzie. Ik voel me dan niet dik, maar juist heel stoer. Waarschijnlijk omdat mijn uniform een statussymbool is; niemand die dat zomaar aantrekt.

Toch werd mijn kledingkast erg slecht. Gaten vielen in de shirts. Ik groeide logischerwijs uit bepaalde kledingstukken, maar verrekte het om naar een winkel te gaan. Ik wilde niet geconfronteerd worden met de jeugd, die net als de tv’s steeds platter lijkt te worden. Nog even en je ziet ze achter een lantaarnpaal niet meer staan. Ik kan niet anders dan het mooi vinden, omdat het iets is dat ik diep in mijn hart, heel diep in mijn hart, graag zou willen. Maar ik weet dat ik dat met deze bouw nooit zal worden.

Niks meer eten

Het ging zelfs zo ver dat ik dagen niet wilde eten. Ik at misschien 2 boterhammen per 72 uur, verder niks meer. Ik heb heel diep gezeten; hield mezelf voor dat ik moest afvallen. Maar hoe harder ik ging sporten en hoe minder ik at, des te meer blies ik mezelf op. Na het eten voelde ik me verschrikkelijk en was ik eigenlijk heel boos, want ik moest dunner. Die tijd is trouwens wel voorbij, want ik kan mezelf nu volvreten. Ook niet goed, maar oké. Voor mij is het prima. Ik ga nu liever dood met een gevulde buik, dan met een hongerig gevoel.

Vernieuwde kledingkast

Vandaag ben ik naar Breda geweest om me weer door die hel van winkels te worstelen. Mijn kast is echt nodig aan vervanging toe. Maar nu sta ik wat zelfverzekerder in die winkel. Ik zie mensen nog steeds kijken, maar het boeit me weinig. Het maakt niet meer uit wat ze zeggen: het is goed zo. In het pashokje probeer ik alleen naar het kledingstuk te kijken en niet naar die plekjes op mijn reet of op mijn rug. Ik probeer die cup A wat nu geen cup A meer is maar wat platter - meer puberborsten - te negeren. Ook ik mag er zijn en ik hoef me niet alleen zelfverzekerd te voelen in mijn uniform. Dat mag ik ook in mijn eigen kleding.