Broeder Sjuul: 'Hoe dichter ik bij dat huis kom, hoe harder mijn hart begint te bonzen'

Ik kom binnen in een huis. We kennen elkaar van Grindr (een ontmoetingsapp voor homo's). Het eerste wat hij zegt, is: 'Ssssht, mijn moeder slaapt.' Nou, lekker opwindend. Toch vertrekken we naar zijn slaapkamer. Een paar uur later sta ik weer buiten. Ja, ook ik heb soms mijn losse flodders. De volgende dag moet ik een route thuiszorg afleggen in diezelfde stad. Verder is er niet zoveel aan de hand, zou je denken.

De route

Het is niet zo heel spannend; wat wondzorg, een paar injecties en wat pillen. Om 12.00 uur heb ik pauze en zit ik in mijn auto met een broodje kaas en een flesje met fruitwaterspul. De volgende patiënt is een vrouw van 49. Het schijnt nogal een flinke zorgvraag te zijn; ze heeft een zorgvraag van 1 uur en 20 minuten staan. Het adres verschijnt en ik denk het te herkennen, maar heb geen idee waarvan.

Hoe dichter ik bij dat huis kom, hoe harder mijn hart begint te bonzen. Het zal toch niet, hè... Maar inderdaad, ik sla linksaf en rijd de straat in van die Grindr date. Dit heb ik weer... Nou ja, het zal wel een buurvrouw zijn, denk ik nog. Tot ik in mijn uniform voor dezelfde deur sta en daar recht in de ogen van die jongen kijk.

Aangenaam

Ik steek mijn hand uit (dat mocht toen nog) en stel mezelf voor. Ik vraag hem of het voor hem een probleem is dat ik de zorg kom doen. Hij haalt een beetje verschrikt zijn schouders op en ik loop achter hem aan de slaapkamer van zijn moeder binnen. Het is geen lelijke vrouw, alleen er hangt en beetje een naar luchtje in de kamer. Ik herken het luchtje als het luchtje van pus…

Ik stel mezelf netjes voor, en ze zegt: 'Wat een bekende stem heb je, ben je al eens eerder geweest?' Wat blijkt: ze ziet niet zo best. Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus maak ik ervan: 'Ik ben hier nog nooit als zorgverlener geweest, geloof ik.' We laten het erbij. Ik begin met het uitpakken van haar wonden. Zij begint ondertussen over de vriend van haar zoon. Ik werp een vernietigende blik naar de rooie kop van die jongen. Ze praat onverstoorbaar door: 'Je zou hem eigenlijk moeten ontmoeten.' Ik lach en antwoord dat dat me nou zó leuk zou lijken. Ondertussen kijk ik nog steeds naar het gezicht van mijn one night stand. 

Mondkapje op

Hoe meer ik in de buurt kwam van de wond, hoe misselijker ik word. De wonden zijn zo verschrikkelijk vies, nat en groen, dat mijn broodje kaas een weg begint te zoeken naar de verkeerde uitgang. Ik begin voor de vierde keer te kauwen op de stukjes kaas (lekker praatje, hè).

De geur is zo sterk, dat ik het niet echt meer kan uithouden. Gelukkig zie ik in de hoek mondkapjes liggen en ik smeer de bovenkant van het kapje in met Desderman alcohol. Ik ben liever dronken van de alcoholdamp dan dat ik hier over mijn nek moet gaan. Bovendien is dit de laatste cliënt voor ik naar kantoor ga. 

Het scheelt de helft van de geur - gelukkig maar - en zo begin ik aan het spoelen, schoonmaken en weken van de wonden. Ik ben zo grondig bezig, dat ik de wonden na 2 uur heb gevuld en er zo goed als alleen rood weefsel is overgebleven. Misschien mag ik het niet zeggen, maar eiwitverrijking is met wonden soms makkelijk.

TIME-model

Het TIME-model is de manier van rapporteren die je bij een wond gebruikt. Iedere wond heeft zijn eigen TIME-model.

Stap 1: 'Tissue'/het weefsel (is er vitaal of dood weefsel?)

Stap 2: 'Infectie' (is er een infectie of ontsteking?) 

Stap 3: 'Moisture'/de vocht(on)balans (is de wond te vochtig of te droog?) 

Stap 4: 'Edge'/de wondrand (is er een niet sluitende of ondermijnende wondrand?) 

• T = Het weefsel is beslagen; na verwijdering van het beslag is het vitaal en weldoorbloed weefsel
• I = De wond ruikt en draagt pus; pus is geel of groen
• M = De wond draagt veel; verband en AquaCell zijn verzadigd
• E = De wondranden zijn niet aansluitend

Weer verbonden

Ik loop weer naar buiten nadat ik de wonden opnieuw keurig heb verbonden. Buiten moet ik een poosje bijkomen. De week daarna heb ik dezelfde route. Ik kon niet ruilen vanwege een belangrijke vergadering van collega's. Ik moet dus wel, maar eigenlijk zit ik er niet zo op te wachten. Sinds ik daar ben geweest, heb ik niks meer van die jongen gehoord. Kleine teleurstelling? Misschien!

Aan de gang

'Daar ben ik weer', zeg ik. De vrouw zegt: 'Dat is die broeder die mijn wonden zo goed schoonmaakt.' Ik begin te lachen en begin aan de wonden. Ik pak ze uit. Ze ruiken haast niet meer en ik zie ook eigenlijk geen beslag meer. De AquaCell is redelijk droog. Het is een wereld van verschil: de wonden zijn rood en goed doorbloed. Ik sta vol verwondering te kijken en ben blij dat het de goede kant opgaat.

Afscheid

Voor de laatste keer neem ik afscheid, van zowel moeder als zoon. De zoon kijkt me niet echt meer aan. Misschien wel terecht? Hoe dan ook zeg ik dat ik niet weet of ik nog terugkom, maar dat ik haar het allerbeste wens. Ik heb alle vertrouwen in haar herstel.