Blogger Maaike: 'Ik pak mijn telefoon en open het berichtje: reanimatie oproep, één straat hier verderop'

Het is maandagochtend. Ik heb de kinderen net naar school gebracht en zit op de bank bij te komen van het hele ochtendritueel. Ik neem me voor om zo even een uurtje plat te gaan, omdat het me elke keer nog zoveel energie kost en ik weer zo moe ben. Ik heb de televisie net uitgezet, op het moment dat ik mijn mobiel zie oplichten. Er komt een sms’je binnen, van een voor mij onbekend telefoonnummer. Ik pak mijn telefoon en open het berichtje: reanimatie oproep, één straat hier verderop.

Een fractie van een seconde twijfel ik, omdat ik zo moe ben. Vrijwel gelijk daarna neem ik het besluit om op de oproep te reageren. Ik kan het niet aan mezelf verkopen om niet te gaan. En ja, natuurlijk ben ik moe. Maar wat als mijn geliefde daar op de grond zou liggen? Dan hoop ik ook dat buurtbewoners reageren op de oproep!

Nog geen minuut later sta ik voor het adres en beland in een situatie waarin een aanwezige thuiszorgmedewerkster al is gestart met de reanimatie van een oudere dame. Ik vraag haar of het lukt en zeg haar dat als ze het niet volhoudt, ze een seintje moet geven zodat ik het over kan nemen. In de woonkamer is de echtgenoot en nog een andere thuiszorgmedewerkster aanwezig. Ik vraag haar om zich om meneer te bekommeren en begin vervolgens in de volle huiskamer ruimte te creëren, zodat de hulpdiensten voldoende ruimte hebben om hun werk uit te voeren, zodra ze arriveren. Ik zet de voordeur open en loop terug de woonkamer in om te checken of de thuiszorgmedewerkster het nog red. Kort hierop komen nog een aantal burgerhulpverleners aan, waaronder iemand met een AED. In overleg met deze meneer neem ik de AED over, start het apparaat en bevestig de elektroden. Terwijl we staan te wachten op instructies van de AED, hoor ik de sirenes dichterbij komen. Op het moment dat de hulpverleners binnen komen, neem ik afstand en zorg ervoor dat ik niet in de weg sta.

Meneer staat in de keuken en probeert met trillende handen zijn mobiel te bedienen, om zijn dochter te bellen. Hij vraagt zich hardop af wat hij tegen haar moet zeggen. Ik vraag hem of hij het misschien fijn vindt dat ik haar bel, waarop hij vrijwel gelijk instemt en de telefoon aan me geeft. Zodra ik zijn dochter aan de lijn heb, vertel ik haar wie ik ben en wat er aan de hand is. Ik hoor de paniek in haar stem als ze vertelt dat ze in verband met corona in isolatie zit en dus niet kan komen. Een situatie waarin hart en hoofd in strijd zijn met elkaar. Kort na het telefoongesprek besluit ik dat mijn aanwezigheid niet meer nodig is. De hulpverleners zijn keihard aan het werk, de huisarts is ook net gearriveerd en de thuiszorgmedewerkers zijn er voor meneer.

Als ik thuiskom, merk ik pas hoe erg ik tril. Ik plof neer op de bank, bel mijn man en vertel hem wat er gebeurd is. Ik merk dat ik fysiek even helemaal op ben, voel hoofdpijn opkomen en heb flink last van een aantal andere (corona gerelateerde rest) klachten. Ondanks dat ik me nu zo beroerd voel, ben ik blij dat ik gegaan ben en van betekenis heb kunnen zijn. Ik geef toe aan mijn vermoeidheid en schrik na een uurtje weer wakker. De rest van de dag ben ik niet veel meer waard en ben ik in gedachte bij meneer en mevrouw…

Ben jij al burgerhulpverlener?

Aanmelden kan eenvoudig via www.MijnHartslagNu.nl

Maaike

↑ Klik Hier ↑ om de vacature te bekijken!