Blogger Maaike: 'De tijd tikt door en ondertussen is hij al bijna 45 minuten spoorloos'

Toen ze klaar waren met boodschappen doen, had hij aangeboden om vast naar huis te fietsen met de diepvriesproducten. De vaste routes kent hij op zich nog prima, dus ging mijn moeder akkoord. Mijn moeder stopte ondertussen de rest van de boodschappen in haar fietstassen en fietste daarna naar huis.

Als ze thuis komt, blijkt mijn vader daar echter niet aangekomen te zijn. Ze gooit de boodschappen op het aanrecht en stapt op de fiets om hem te zoeken. Het is niet de eerste keer dat hij even de weg niet weet, maar hij wist zich altijd te herpakken. Dit keer is het echter anders... Mijn moeder fietst terug naar de winkel en vervolgens de hele wijk rond. Aan bekenden die ze ziet, vraagt ze of ze hem toevallig tegen gekomen zijn. Niemand heeft hem echter gezien, waardoor de paniek toch wat begint toe te nemen. De tijd tikt door en ondertussen is hij al bijna 45 minuten spoorloos. En net als ze op het punt staat dat ze de wanhoop nabij is, ziet ze hem fietsen! De paniek die ze zelf voelt, ziet ze in zijn ogen terug.

Er bleek een straat door bouwverkeer afgesloten te zijn geweest, waardoor hij anders moest rijden. En toen... toen wist hij het niet meer... Mijn moeder vraagt me wat ze had moeten doen als ze hem niet had gevonden. Terwijl ik de brok in mijn keel probeer weg te slikken, zeg ik haar: 'Mam, als je hem niet had gevonden, had je de politie moeten bellen!' Die avond ga ik via internet op zoek naar een GPS systeem, welke hij met zich mee kan dragen. Zodra ik ze weer zie, zal ik het gesprek hierover met ze aangaan, in de hoop dat mijn vader hier mee akkoord gaat...