Blogger Maaike: 'Het moment dat ik mijn vader zie, breekt mijn hart'

Ten gevolge van mijn coronabesmetting (december j.l.), ben ik telkens nog vreselijk snel moe. Volgens mijn huisarts wil ik té veel, té snel, waardoor ik ook last heb van andere klachten. Dus pas op de plaats en rustig aan doen. Iets wat ik enorm moeilijk vind, omdat ik eigenlijk gewoon wil dat het ‘klaar’ is. Terwijl ik die vrijdag wederom kapot moe op de bank zit, met een wit gezicht waar een spook jaloers op zou zijn, gaat de telefoon. Mijn moeder, zie ik op het scherm. Ik neem op en hoor mijn moeder in paniek roepen dat mijn vader is afgevoerd met de ambulance. Hij was op de dagbesteding en werd daar niet goed. Hij bleek een extreem lage bloeddruk te hebben (65/30mmHg) en kreeg uitvalverschijnselen aan de linkerzijde. De medewerkers daar hebben adequaat gereageerd en 112 gebeld. De moeheid die ik voel, is in één klap verdwenen. Adrenaline is ‘kicking in’. Ik zeg tegen mijn moeder dat ik eraan kom, trek mijn jas en schoenen aan en rij in een razend tempo naar het ziekenhuis. Ik heb geen idee hoe erg het is en hoe ik mijn vader zal gaan aantreffen. Het voelt als een déjà vu, waarbij het beeld van mijn opa door mijn hoofd speelt.

Samen met mijn broer zit ik in de wachtruimte, want door corona mag er maar één persoon bij mijn vader zijn. Natuurlijk is dat op dit moment mijn moeder. Als hij voor een CT-scan meegenomen wordt, komt ze naar ons toe. Ze is enorm geschrokken, verdrietig en voelt zich schuldig dat wij niet bij hem mogen. Ik probeer haar te troosten en gerust te stellen. Mijn broer en ik prenten haar in dat als de neuroloog komt, ze direct aangeeft dat hij de uitslag met ons moet bespreken. Ik ken mijn moeder en weet dat ze niets van wat hij vertelt, anders zal opslaan door alle emoties.

Na wat eindeloos wachten lijkt, waarin ik me probeer sterk te houden, komt mijn moeder me halen voor een gesprek met de neuroloog. Het moment dat ik mijn vader zie, breekt mijn hart. Verward en kwetsbaar, infuus, een lijn voor bloedafname, plakkers op zijn buik. Ik geef hem een knuffel en besef me dan pas dat ik me nog niet voorgesteld heb aan de neuroloog die ook in de ruimte aanwezig is.

Gezien de symptomen en onderzoeken, is een TIA het meest waarschijnlijk. Op de CT-scan is dit echter niet meer zichtbaar. Wel is de forse chronische vasculaire schade duidelijk zichtbaar. De uitvalverschijnselen zijn gelukkig weggetrokken, zijn bloeddruk is weer stabiel. Ik vuur op automatisme nog een aantal vragen af (die beste man zal wel gedacht hebben...). Hij moet nog een echo van zijn halsvaten krijgen en mag daarna mee naar huis. De uitslag hiervan zal later volgen.

Als ik die avond weer naar huis rij, voel ik de moeheid toe nemen. Alsof het vanuit mijn tenen langzaam omhoog trekt. Op het moment dat ik thuiskom, voel ik me compleet gesloopt, met een hoofd wat overloopt. Ik ga vroeg naar bed, een nacht tegemoet waarin ik woel, droom, veel wakker lig en me zorgen maak.

Maaike