Blogger Liesje - 'Ouders waren erg bang geworden om naar buiten te gaan, omdat zij al veel mensen om zich heen hadden verloren aan COVID'

In september, na de eerste lockdown, kwam er via Veilig Thuis een melding binnen. Een meisje van 16 jaar, met een verstandelijke beperking, kwam niet meer op school sinds de lockdown. Ouders waren erg bang geworden om naar buiten te gaan, omdat zij al veel mensen om zich heen hadden verloren aan COVID. De vraag was of ik kon proberen om zicht te krijgen op hoe het met het meisje en haar ouders ging. 

In het eerste telefonische contact met vader en Veilig Thuis gaf vader gelijk al aan dat hij geen risico wilde nemen en geen huisbezoek wilde. In plaats van een huisbezoek stelde ik voor om te gaan videobellen omdat ik het wel fijn vind om hen te zien. Dat was goed. Toen was nog de verwachting dat alles weer ‘normaal’ zou gaan worden en dat uiteindelijk het videobellen over zou gaan naar huisbezoeken. 

Nu ruim een jaar later is ons laatste gesprek… COVID is nog steeds aanwezig, waardoor er nooit een fysiek bezoek heeft kunnen plaatsvinden. Wekelijks heb ik contact gehad met hen door te videobellen. Wekelijks zaten zij klaar aan tafel om te vertellen hoe het met hen gaat. Ik gaf kleine opdrachten om te doen en de week daarna kreeg in verslag met foto's erbij dat het was gelukt. Zo heeft ze gekookt met haar moeder, kaarten gemaakt voor mensen die ook thuis zaten en uiteindelijk ook weer wandelingetjes buiten gemaakt. We hebben gesprekken gehad over vaccineren ja of nee. Geen oordeel, maar gewoon samen op zoek naar antwoorden op de vragen die er waren. Uiteindelijk heeft het gezin daar een keuze in kunnen maken die voor hen goed voelt en op hun manier. Stap voor stap. Ze vonden het vreselijk spannend. 

Ook hebben we uitvoerig gesproken over de toekomst, hoe gaat die eruitzien... Omdat het meisje bijna 18 werd, heb ik vader doorverwezen naar de MEE (organisatie die mensen ondersteuning biedt) om hen te helpen met de regelzaken die komen kijken als je 18 wordt. Ook dagbesteding kwam weer in beeld. Elke week kreeg ik een terugkoppeling van wat er gelukt was die week. Het contact was goed met de medewerker van de MEE waardoor ik weet dat zij verder kunnen en het meisje straks weer naar dagbesteding kan gaan. 

Uiteindelijk was daar ons laatste gesprek. En omdat het ons laatste gesprek was deed ik een eindevaluatie met vader en dochter. Nadat vader en dochter hadden verteld dat zij positief waren over de hulpverlening die zij de afgelopen tijd hebben gehad, mocht dochter een cijfer geven. Vader had op een blaadje de getallen van 1 t/m 10 geschreven en dochter mocht aanwijzen wat voor cijfer ze gaf voor de hulpverlening. Vol spanning keken vader en ik wat dochter aan ging wijzen. Dochter vond het moeilijk en twijfelde even. Uiteindelijk wees dochter het getal 1 aan. Vader begon te lachen en zei dat dat nu slecht slapen werd voor mij. Dochter moest erg lachen en wees toen een 4 aan. ‘Nou’, zegt vader lachend, ‘dat mag wel iets meer hoor!’ Uiteindelijk kreeg ik een mooie 7 van vader en dochter. Dochter had de grootste lol om onze reacties op haar 1 en moest lachen dat ik, nu ik toch een 7 heb gekregen, weer goed kon slapen. Ik heb hen bedankt voor het vertrouwen en dat ik toch op deze manier bij hun ‘binnen’ mocht komen. Ze kunnen nu zonder mij verder en dat is mooi om te zien. Helaas blijft de COVID nog wel even rondzwerven en zal nog het nodige roet in het eten gooien... Maar vader weet nu waar hij moet zijn voor vragen die hij heeft en dat is het belangrijkste. Alle ‘lijntjes’ zijn uitgezet.